ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានរកឃើញថា បរិមាណចំណាយលើការថែទាំជីវិតចុងក្រោយសម្រាប់អ្នកជំងឺមហារីក មានការប្រែប្រួលយ៉ាងទូលំទូលាយនៅទូទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក និងត្រូវបានជះឥទ្ធិពលភាគច្រើនដោយសារវេជ្ជបណ្ឌិត។
អ្នកនិពន្ធការសិក្សា Nancy Keating និយាយថា “ការសិក្សាជាច្រើនបានបង្ហាញថា ការចំណាយកាន់តែច្រើន និងការយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតនៅចុងបញ្ចប់នៃជីវិត មិនបានរួមចំណែកផ្តល់លទ្ធផលល្អប្រសើរជាងមុនឡើយ”។ នាងគឺជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកគោលនយោបាយថែរក្សាសុខភាព និងឱសថ នៅសាលាវេជ្ជសាស្ត្រហាវ៉ាដ (Harvard)។
Keating បានបន្ថែមនៅក្នុងការចេញផ្សាយព័ត៌មានមួយរបស់សាលាវេជ្ជសាស្ត្រហាវ៉ាដ ថា “ការផ្តល់ការថែទាំ និងការចំណាយកាន់តែច្រើន ក៏មិនមែនមកពីចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់អ្នកជំងឺនោះទេ សេវាកម្មជាច្រើនទាំងនេះ អាចត្រូវបានគេចាត់ទុកថា ជាការខ្ជះខ្ជាយ ឬពេលខ្លះមានគ្រោះថ្នាក់ទៀតផង”។
នៅក្នុងការស្រាវជ្រាវ ក្រុមរបស់គាត់បានវិភាគទិន្នន័យពីអ្នកជំងឺជាង ១ ១០០ នាក់នៅទូទាំងប្រទេសដែលមានអាយុលើសពី ៦៥ ឆ្នាំដែលត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា មានជំងឺមហារីកសួត ឬពោះវៀនធំ ចន្លោះឆ្នាំ ២០០៣ និង ២០០៥ និងបានស្លាប់មុនឆ្នាំ ២០១៣ ។
ចំនួនមធ្យមដែលបានចំណាយលើការថែទាំក្នុងអំឡុងពេលមួយខែចុងក្រោយនៃជីវិតអ្នកជំងឺមាន ១៣ ៦០០ ដុល្លារ ប៉ុន្ដែអាចខុសគ្នាដោយតំបន់ ពីជាង ១០ ០០០ ទៅច្រើនជាង ១៩ ៣០០ ដុល្លារ។
ការប្រែប្រួលក្នុងតំបន់ទាំងនេះមិនមែនដោយសារជំនឿ និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់អ្នកជំងឺនោះទេ ប៉ុន្តែជាលទ្ធផលនៃភាពខុសប្លែកក្នុងជំនឿរបស់គ្រូពេទ្យអំពីការថែទាំ និងការថែទាំចុងបញ្ចប់ និងភាពខុសគ្នានៃការថែទាំសុខភាព។
ការស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា គ្រូពេទ្យនៅក្នុងតំបន់ដែលចំណាយខ្ពស់គឺ ការត្រៀមខ្លួនតិចតួចក្នុងការព្យាបាលរោគសញ្ញានៅក្នុងអ្នកជំងឺដែលកំពុងស្លាប់។ មិនសូវមានចំណេះដឹងអំពីជម្រើសនៃការព្យាបាលចុងបញ្ចប់នៃជីវិត មិនសូវមានផាសុកភាពក្នុងការពិភាក្សាអំពីស្ថានភាពមិនធ្វើវិញ និងការថែទាំសុខភាព។ ពួកគេទំនងជាផ្តល់យោបល់អំពីការព្យាបាលដោយប្រើគីមី ចំពោះអ្នកជំងឺដែលទំនងជាមិនទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីការព្យាបាល ដោយសារតែសុខភាពមិនល្អ។
ការស្រាវជ្រាវត្រូវបានចេញផ្សាយនៅក្នុងកាសែត Issue ក្នុងខែកក្កដា។
អ្នកស្រាវជ្រាវបាននិយាយថាការស្រាវជ្រាវមិនបានពិនិត្យមើលថាហេតុអ្វីបានជាមានភាពខុសគ្នាក្នុងតំបន់ ចំពោះជំនឿរបស់គ្រូពេទ្យ និងការអនុវត្តន៍អំពីការថែទាំចុងក្រោយឡើយ ប៉ុន្តែការបណ្តុះបណ្តាល និងឥទ្ធិពលរបស់គ្រូពេទ្យដទៃទៀតទំនងជាដើរតួរ។
Keating បានពន្យល់ថា គ្រូពេទ្យរៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក។
ប្រសិនបើខ្ញុំហ្វឹកហាត់នៅកន្លែងមួយដែលខ្ញុំឃើញមិត្តរួមការងាររបស់ខ្ញុំធ្វើអ្វីៗជាច្រើននៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់ឈឺ ខ្ញុំប្រហែលជាព្យាយាមធ្វើអ្វីៗជាច្រើននៅពេលខ្ញុំមានអ្នកជំងឺឈឺ៕