ដោយ វេជ្ជ ងួន សេរ័ត្ន
នៅពេលនេះវាឆាប់ពេកហើយក្នុងការដឹងថាតើវ៉ាក់សាំងទាំងនេះនឹងមានប្រសិទ្ធភាពដូចវ៉ាក់សាំងចាក់ជុំដំបូងដែរឬទេ។
ប៉ុន្តែករណីកន្លងមកបានបង្ហាញថាដំបូងគេមានវ៉ាក់សាំងចាក់តាមសាច់ដុំ ប៉ុន្តែក្រោយមកគេក៏អាចធ្វើវ៉ាក់សាំងគ្រាប់បាន។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៣ វ៉ាក់សាំងជំងឺគ្រុនស្វិតដៃស្វិតជើងក្នុងទម្រង់ ចាក់តាម សាច់ដុំ ត្រូវបានបង្កើតឡើង។ ប្រាំបួនឆ្នាំក្រោយមក គេអាចផលិត វ៉ាក់សាំ ងជំងឺស្វិតដៃជើងក្នុងទម្រង់ជាថ្នាំបន្តក់តាមមាត់ បាន។
នេះជាភស្តុតាងមួយដែលថា អ្នកវិទ្យសាស្ត្រក៏អាចនឹងធ្វើអោយ ក្លាយជាការពិតផងដែរនូវការបង្កើតវ៉ាក់សាំងជាវ៉ាក់សាំងគ្រាប់លេបនិងថ្នាំបាញ់តាមច្រមុះ។
អ្វីដែលអ្នកវិទ្យសាស្ត្រចង់អោយប្រាកដនោះគឺវ៉ាក់សាំងសម្រាប់លេបនិងបាញ់តាមច្រមុះត្រូវតែមានប្រសិទ្ឋភាពដូចជាវ៉ាក់សាំងចាក់តាមសាច់ដុំដែរ។
បើសិនជាគេអាចផលិតវ៉ាក់សាំងជាថ្នាំគ្រាប់សម្រាប់លេបមែននោះ គេមិនចាំបាច់បណ្តុះបណ្តាលមនុស្សដើម្បីឱ្យចាក់វ៉ាក់សាំងទេ។ ទន្ទឹមជាមួយគ្នា គេក៏ងាយស្រួលក្នុងការរក្សាទុ កផងដែរសម្រាប់ វ៉ាក់សាំងជាថ្នាំគ្រាប់ដែលត្រូវការត្រឹមសីតុណ្ហភាពក្នុងបន្ទប់នោះ។
បើសិនជាកិច្ចប្រឹងប្រែងនេះបានសម្រេចនេះ វានឹងផ្តល់ ផល ប្រយោជន៍យ៉ាងសម្បើមដល់មនុស្សមនុស្សលោក។ យុទ្ឋនាការ វ៉ាក់សាំងប្រឆាំងកូវីដ១៩នឹងកាន់តែងាយស្រួល សុវត្ថិភាព និង មាន ប្រសិទ្ឋភាពប្រឆាំងនឹងមេរោគកូវីដ១៩ដ៏កាចសាហាវ៕