អំឡុងពេលនៃការតាមដានស្រាវជ្រាវ មនុស្ស ២ ១៨១ នាក់មានជំងឺវង្វេង។ នោះស្មើនឹង ២,៤ នាក់ក្នុងមួយពាន់នាក់ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ឬ ១,៧ ភាគយរយនៃមនុស្សក្នុងកំឡុងពេលសិក្សាទាំងមូល។
អាសូតឌីអុកស៊ីដ ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងខ្លាំងបំផុតទៅនឹងហានិភ័យនៃការវិភាគរោគសញ្ញានៃជំងឺវង្វេង ដែលបន្តដោយកត្តាមួយចំនួនទៀតទាក់ទងនឹងចរាចរណ៍។
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវបានបំបែកមនុស្សទៅជា ៥ ក្រុមដោយប្រៀបធៀបអ្នកដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលមានការបំពុលបរិស្ថានជាង ២០% ជាមួយនឹងអ្នកដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលមានការបំពុលតិចបំផុត ២០% ។
ពួកគេបានរកឃើញ ៖
• មនុស្សក្នុងតំបន់ដែលបំពុលបរិស្ថានដោយអាសូតឌីអុកស៊ីតមាន ៤០% ហាក់ដូចជាត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺវង្វេងស្មារតី
• មនុស្សនៅក្នុងតំបន់ដែលបំពុលបរិស្ថានដោយសារកត្តាចរាចរមាន ២៦% ហាក់ដូចជាត្រូវបានគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺវង្វេង
• ប្រភេទនៃការបំពុលផ្សេងទៀតត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងរោគសញ្ញានៃជំងឺវង្វេង។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានគណនាថា ប្រសិនបើមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងការសិក្សាត្រូវបានប៉ះពាល់ទៅនឹងកម្រិតដូចគ្នានៃអាសូតឌីអុកស៊ីត ដូចអ្នកដែលស្ថិតក្នុងតំបន់ដែលមានសារធាតុពុលតិចបំផុត ប្រហែល ៧% នៃជំងឺវង្វេងអាចនឹងជាត្រូវបានគេជៀសវាង ឬពន្យារ។
តើអ្នកស្រាវជ្រាវបានបកស្រាយលទ្ធផលនេះដោយរបៀបណា?
ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវនិយាយថា ការរកឃើញរបស់ពួកគេ “បន្ថែមលើមូលដ្ឋានភស្តុតាងកាន់តែច្រើនដែលភ្ជាប់ការបំពុលបរិយាកាស និងការខូចខាតប្រព័ន្ធប្រសាទ [ការខូចខាតកោសិកាសរសៃប្រសាទ]”។
ពួកគេនិយាយថា ប្រសិនបើការរកឃើញរបស់ពួកគេពិតប្រាកដមែន សូម្បីតែការថយចុះ ៧% នៃករណីជំងឺវង្វេងដែលពួកគេជឿជាក់អាចនឹងអាចធ្វើទៅបាន “នឹងទទួលបានផលប្រយោជន៍សុខភាពសាធារណៈយ៉ាងច្រើន បើទោះបីជាផលប៉ះពាល់ គឺគ្រាន់តែពន្យារពេលការវិវត្តនៃជំងឺវង្វេងក៏ដោយ”៕