សម្ភារៈប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សចាស់ពីជំនាន់ដើមកំពុងបាត់បង់បន្តិចម្តងៗដោយមនុស្សសម័យថ្មីមិននិយមប្រើប្រាស់ ស្របពេលដែលរបស់ប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃនាបច្ចុប្បន្នកាន់តែទំនើប។ ថ្ងៃនេះSabay បាននាំយកសម្ភារៈបីប្រភេទដែលដូនតាខ្មែរបានប្រើប្រចាំថ្ងៃក្នុងអតីតកាល ហើយពេលនេះនៅសេសសល់តិចតួចមកបង្ហាញ។
(ប្រណាក អ្នកខ្លះប្រើសម្រាប់កាត់ស្លាបរិភោគ)
បើនិយាយដល់ឧបករណ៍ «ប្រណាក» ប្រហែលជាមិនមានក្មេងស្រករក្រោយស្គាល់ច្រើននោះទេ ឬអ្នកខ្លះសឹងតែមិនដែលបានឃើញផងក៏មាន។ អ្នកស្រី សេង ស្រឹម រស់នៅក្នុងខេត្តតាកែវ កំពុងប្រើប្រាស់ប្រណាកសម្រាប់កាត់ស្លាបរិភោគរាល់ថ្ងៃ។ ស្រ្តីវ័យ៧៥ឆ្នាំ រូបនេះលើកឡើងថាអ្នកជិតខាងបានឲ្យប្រណាកនេះមកគ្រួសារអ្នកស្រីជាអំណោយជាយូរឆ្នាំមកហើយ និងថាអ្នកស្រីបានបន្តប្រើរបស់នេះពីម្តាយមក។
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «របស់នេះជាកាដូ តៗពីដូនតាច្រើនជំនាន់ដែលអ្នកជិតខាងបានប្រគល់ឲ្យ…ក្មេងៗមិនសូវស្គាល់ទេរបស់មួយនេះព្រោះពួកគេលែងនិយមហូបស្លាដូចចាស់ៗជំនាន់មុនទៀតហើយ»។
(ស៊ុមប៉ាន់តែ នៅមានប្រើតិចតួចនៅតំបន់ខ្លះ)
សម្ភារៈមួយទៀតគឺ «ស៊ុមប៉ាន់តែ» ស៊ុមនេះធ្វើពីសំបកដូងដែលមានរាងធំបន្តិច ហើយអាចដាក់ប៉ាន់តែចូលបាន។ លោក រស់ ឡេង រស់នៅស្រុកសំរោង ខេត្តតាកែវ ដែលនៅបន្តប្រើស៊ុំប៉ាន់តែនេះលើកឡើងថាស៊ុំនេះអាចរក្សាកម្តៅទឹកតែ នៅក្នុងប៉ាន់បានស្ទើរពេញមួយថ្ងៃ ហើយថារបស់មួយនេះ ពេញនិយមខ្លាំងកាលទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០។
លោកបន្តថា៖ «សម័យនោះអ្នកភូមិស្ទើរតែគ្រប់ផ្ទះមានប៉ាន់តែស្រោបទៅដោយស៊ុមធ្វើពីសំបកដូងពីខាង…ក្រៅខ្ញុំចង់ឲ្យក្មេងៗស្រករក្រោយបន្តប្រើសម្ភារៈនេះទៀតពីព្រោះវាអាចជួយសន្សំថវិកាបានមួយកម្រិត ម្យ៉ាងទៀតប្រើប្រាស់ឧបករណ៍នេះវាបានបង្ហាញពីគំនិតជួយអភិរក្សវប្បធម៌ប្រពៃណីមួយបែបដែរ»។
(សាស្ត្រាស្លឹករិតដែលលោក ង៉ែត ចាន់ បានរក្សាទុកតាំងពីសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយម)
សម្ភារៈចុងក្រោយគឺ «សាស្រ្តាស្លឹករិត» សាស្រ្តាប្រភេទនេះមាននៅតំបន់ខ្លះបានបន្តអភិរក្ស និងចម្លងឡើងវិញ។ ទោះយ៉ាងណាសាស្រ្តាស្លឹករិតនេះមិនសូវឃើញមានសម្បូរបែបដូចកាលពីជំនាន់ដើមនោះទេ។ នេះបើតាមការអះអាងរបស់លោក ង៉ែត ចាន់។ បុរសវ័យ៨៣ឆ្នាំដដែលបន្តថាលោកបានបួសរៀននៅឆ្នាំ១៩៥៥ ដោយថាពេលនោះលោកបានរៀន និងបានចូលរួមចារក្បួតខ្នាត ច្បាប់ប្រុស ច្បាប់ស្រី ដាក់លើស្លឹករិតនេះទៀតផង។ លោកបន្តថា លោកបានរក្សាគម្ពីស្លឹករិតនេះជាច្រើនច្បាប់ក្រោយពេលលោកលាចាកសិក្ខាបទ។
ទោះយ៉ាងណា លោកថាបច្ចុប្បន្នេះ លោកមាននៅតែមួយច្បាប់ប៉ុណ្ណោះ ដែលនៅសេសសល់ក្រោយការបំផ្លិចបំផ្លាញដោយសង្គ្រាម។ លោកបន្តថា៖ «ចំពោះខ្ញុំក្រាំងគម្ពីនេះគឺជារបស់មានតម្លៃ…ហើយខ្ញុំចង់ឲ្យក្មេងៗជំនាន់ក្រោយស្គាល់នូវគុណតម្លៃរបស់វាព្រោះវាជាស្នាដៃមួយដែលបុព្វរសខ្មែរអាចរក្សាអក្សសាស្ត្រជាតិឲ្យបានគង់វង្សរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ»៕
ប្រភព៖ sabay.com.kh