ដំបៅជើង គឺជាបញ្ហាដ៏គួរឱ្យព្រួយបារម្ភបំផុតមួយចំពោះអ្នកជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ បញ្ហានេះមិនមែនកើតឡើងដោយចៃដន្យនោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជា ផលវិបាកដោយផ្ទាល់ នៃការខូចខាតប្រព័ន្ធប្រសាទដែលបង្កឡើងដោយកម្រិតជាតិស្ករខ្ពស់នៅក្នុងឈាមរយៈពេលយូរ។
មូលហេតុឫសគល់៖ គ្រោះថ្នាក់នៃការស្ពឹកជើង
មូលហេតុចម្បងដែលនាំឱ្យកើតដំបៅជើង គឺ បញ្ហាស្ពឹកជើង (Diabetic Neuropathy)។
- គេប៉ាន់ស្មានថា ប្រហែល ៥០% នៃអ្នកជំងឺទឹកនោមផ្អែមដែលកើតមានជំងឺនេះលើសពី ១០ ឆ្នាំ នឹងជួបប្រទះបញ្ហាស្ពឹកជើង។
- នៅពេលសរសៃប្រសាទនៅជើងខូចខាត ជើងនឹង បាត់បង់សមត្ថភាពក្នុងការដឹងនូវការឈឺចាប់ សម្ពាធ ឬកម្ដៅ។
ការប៉ះទង្គិចដោយមិនដឹងខ្លួន (The Silent Injuries)
ដោយសារតែការស្ពឹកនេះហើយ ទើបអ្នកជំងឺប្រឈមនឹងការប៉ះទង្គិចពីខាងក្រៅ (Extrinsic Mechanical Factors) ដោយគ្មានការចាប់អារម្មណ៍ទាល់តែសោះ។ របួសតូចៗដែលធម្មតាអាចជាសះស្បើយទៅវិញ នឹងក្លាយជា ដំបៅធ្ងន់ធ្ងរ ព្រោះអ្នកជំងឺមិនដឹងខ្លួនថាមានរបួស៖
- ការកកិតខ្លាំង ជាមួយស្បែកជើងដែលមិនសមនឹងទំហំជើង។
- ការមុត នឹងកម្ទេចកញ្ចក់ ឬវត្ថុរឹងផ្សេងៗពេលដើរជើងទទេ។
- ការរលាក នឹងរបស់ក្តៅ ដូចជាទឹកក្តៅ ឬកម្រាលក្តៅ ដែលបណ្តាលឱ្យស្បែកខូច។
ដំណោះស្រាយ៖ គន្លឹះសំខាន់ៗដើម្បីថែទាំជើង
ការការពារគឺជាអាទិភាព។ ដើម្បីកាត់បន្ថយហានិភ័យដំបៅជើង អ្នកត្រូវតែអនុវត្តន៍ការថែទាំប្រចាំថ្ងៃយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់៖
- ពាក់ស្បែកជើងជិតមុខជាប្រចាំ៖ ការពារជើងពីការប៉ះទង្គិចគ្រប់ពេលវេលា សូម្បីតែនៅក្នុងផ្ទះ។
- ជ្រើសរើសស្បែកជើងត្រឹមត្រូវ៖ ត្រូវប្រាកដថាស្បែកជើង សមនឹងទំហំ និងទ្រង់ទ្រាយរបស់ជើង ដែលមានលក្ខណៈទន់ និងផ្តល់ផាសុកភាព។
- ពិនិត្យស្បែកជើងជាប្រចាំ៖ ត្រូវលូកដៃពិនិត្យផ្ទៃខាងក្នុង ស្បែកជើងរាល់ដងមុនពាក់ ដើម្បីប្រាកដថាគ្មានវត្ថុមុតស្រួច ឬកម្ទេចអ្វីនៅខាងក្នុងឡើយ។
- មិនត្រូវដើរជើងទទេ៖ ជាក្បួនមាសដែលត្រូវតែអនុវត្តន៍ជានិច្ច។
- កាត់ក្រចកដោយប្រុងប្រយ័ត្ន៖ កុំទុកក្រចកវែងពេក ឬកាត់ខ្លីពេក ដែលអាចបង្កឱ្យមានរបួស។
ប្រសិនបើអ្នកមានជំងឺទឹកនោមផ្អែម សូមយកចិត្តទុកដាក់លើជើងរបស់អ្នកដូចជាកំណប់ដ៏មានតម្លៃ។
ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែមអំពីការថែទាំខ្លួន និងការគ្រប់គ្រងជាតិស្ករ សូមពិគ្រោះជាមួយ ក្រុមគ្រូពេទ្យឯកទេសជំងឺទឹកនោមផ្អែម៕
ប្រភព៖ មន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត