តើអ្នកធ្លាប់ឆ្ងល់ទេថា ហេតុអ្វីបានជាកុមារខ្លះដែលមានជំងឺ អូទីស្សឹម (Autism) ហាក់ដូចជាគេចវេសពីការសម្លឹងមុខ ឬចំភ្នែកអ្នកដទៃ? ឥរិយាបថនេះមិនមែនជាការមិនគោរព ឬភាពអៀនខ្មាសនោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាសញ្ញាដ៏សំខាន់មួយដែលទាក់ទងនឹង ដំណើរការខួរក្បាល របស់ពួកគេ។
សញ្ញាចាប់ផ្តើមតាំងពីវ័យទារក
អ្នកជំនាញជាច្រើនបានកត់សម្គាល់ឃើញថា ការចៀសវាងការសម្លឹងមើលនេះអាចចាប់ផ្តើមតាំងពី ដំណាក់កាលទារក ម្ល៉េះ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះនឹកចាំថា ពេលបំបៅដោះកូន ពួកគេសង្កេតឃើញកូនមិនសូវមើលមុខម្ដាយ។ ភាពខុសគ្នានៃការ យល់ដឹង និងការចាប់អារម្មណ៍លើមុខ តាំងពីកុមារអាយុក្រោមមួយឆ្នាំ គឺជាវិធីមួយដើម្បី កត់សម្គាល់ពីលទ្ធភាពនៃជំងឺអូទីស្សឹម ឲ្យបានទាន់ពេលវេលា។
ប្រព័ន្ធប្រសាទ និងភាពស្មុគស្មាញនៃខួរក្បាល
ដើម្បីអាចយល់ដឹងពីអារម្មណ៍អ្នកដទៃ ការសម្លឹងមើលមុខ និងការឆ្លើយតប យើងត្រូវការបណ្ដាញប្រព័ន្ធប្រសាទដែលស្មុគស្មាញនៅក្នុងខួរក្បាល រួមមាន៖
- CORTEX: ផ្នែកដែលគ្រប់គ្រងការគិត និងភាសា។
- SUBCORTICAL Structures (ដូចជា Amygdala): ផ្នែកដែលគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ ការភ័យខ្លាច និងការចងចាំ។
ចំពោះកុមារអូទីស្សឹម បណ្ដាញប្រព័ន្ធប្រសាទ ទាំងនេះដែលទទួលខុសត្រូវលើ ការកត់សម្គាល់មុខ ត្រូវបានអភិវឌ្ឍន៍តិចតួច ឬដំណើរការខុសប្លែកពីធម្មតា។
ហេតុផលសំខាន់៖ ភាពតានតឹង និងការថប់បារម្ភ
មូលហេតុដែលធ្វើឲ្យកុមារអូទីស្សឹម “ចៀសវាងការសម្លឹងភ្នែក” យ៉ាងខ្លាំងនោះ គឺដោយសារតែ៖
- វាបង្កជាភាពតានតឹងចិត្ត: សម្រាប់ពួកគេ ការមើលចំភ្នែកអ្នកដទៃអាចជា បទពិសោធដែលបង្កឲ្យមានអារម្មណ៍ធ្ងន់ធ្ងរ និងមិនស្រួល ជាងមនុស្សទូទៅ។
- បណ្តាលឲ្យមានការថប់បារម្ភ: ដំណើរការព័ត៌មានដែលទាក់ទងនឹងការបញ្ចេញមតិ និងអារម្មណ៍លើផ្ទៃមុខអ្នកដទៃ គឺជារឿងស្មុគស្មាញ និងបង្កឲ្យពួកគេមាន អារម្មណ៍ថប់បារម្ភ យ៉ាងខ្លាំង។
ដូច្នេះ ការចៀសវាងសម្លឹងចំភ្នែក គឺជារបៀបដែលកុមារអូទីស្សឹម ការពារខ្លួន ពីភាពតានតឹងផ្លូវចិត្តដែលកើតឡើងដោយសារដំណើរការខួរក្បាលរបស់ពួកគេ៕
*ប្រភព៖ មជ្ឈមណ្ឌលសុខភាពផ្លូវចិត្តកុមារនិងយុវវ័យ(Caritas-CCAMH)