កត្តាចំបងពីរនាំអោយមានដង្កូវស៊ីធ្មេញ គឺបាក់តេរីនៅក្នុងមាត់ និងចំណីអាហារដែលមានជាតិស្ករ និងជាតិអាមីដុងខ្ពស់។ បាក់តេរីជាង ៥០០ ប្រភេទ ជាធម្មតារស់នៅក្នុងមាត់។
បាក់តេរីទាំងនេះគួបផ្សំជាមួយនឹងអាហារ និងទឹកមាត់ ដើម្បីបង្កើតបានជាបន្ទះមួយដែលភ្ជាប់ទៅនឹងធ្មេញ។
អាហារសំបូរទៅដោយជាតិអាមីដុងបន្ថែមទៅលើការជាប់នៃបន្ទះនោះ ដែលចាប់ផ្តើមធ្វើអោយរឹង ប្រសិនបើវានៅតែជាប់នៅលើធ្មេញក្រោយពីប៉ុន្មានថ្ងៃ និងប្រែទៅជាឡើងក្រាំងនៅលើធ្មេញ។ បាក់តេរីដែលជាប់នៅលើបន្ទះ បម្លែងជាតិស្ករទៅជាអាស៊ីត ដែលរំលាយរចនាសម្ព័ន្ធនៃធ្មេញ ដែលបណ្តាលអោយទៅជាប្រហោង។
ផ្នែកជាច្រើននៃធ្មេញដែលងាយនឹងអោយដង្កូវស៊ីធ្មេញបំផុត គឺតំបន់ដែលបន្ទះនោះអាចប្រមូលផ្តុំងាយស្រួលបំផុត។ បន្ទះនោះទំនងជាស្អិតជាប់នៅផ្នែកខាងលើនៃធ្មេញ នៅចន្លោះធ្មេញ និងជាប់អញ្ចាញធ្មេញ។ កន្លែងដែលមានបន្ទះនោះ នឹងមានបាក់តេរី អាស៊ីត និងមានការបំផ្លាញផ្ទៃនៃធ្មេញ។ ប្រហោងធ្មេញចាប់ផ្តើមនៅស្រទាប់លើនៃធ្មេញ និងកាន់តែជ្រៅទៅៗ ចូលទៅក្នុងផ្នែកខាងក្នុងបំផុតនៃធ្មេញ។ ជាទូទៅ វាមិនឈប់នោះទេ រហូតដល់ប្រហោងនោះដល់ស្រទាប់ជ្រៅបំផុតនៃធ្មេញដែលអ្នកជំងឺចាប់ផ្តើមមានរោគសញ្ញានៃដង្កូវស៊ីធ្មេញ៕