ការប្រើថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចគឺជាជម្រើសព្យាបាលជំងឺរលាកសួតដែលបណ្តាលមកពីបាក់តេរី និងនិងពពួកមេរោគផ្សិត។ ជម្រើសពិតប្រាកដនៃការប្រើថ្នាំអាស្រ័យទៅតាមកត្តាជាច្រើនទៀតដូចជា៖
- មេរោគដែលបង្កជំងឺ
- សភាពដែលមេរោគអាចនឹងស៊ាំថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចបាន
- បញ្ហាសុខភាពរបស់អ្នកជំងឺ
ប្រហែលជា ៨០ភាគរយនៃករណីជំងឺរលាកសួតនៅតាមសហគមន៍ (Community Acquired Pneumonia, CAP) អាចធ្វើការគ្រប់គ្រងនៅផ្ទះបានដោយការលេបថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិច។ មានរបៀបព្យាបាលច្រើនណាស់ដែលអាចធ្វើបាន។ នៅពេលមេរោគពិតប្រាកដរកឃើញ ហើយការធ្វើតេស្តសម្រាប់រកមើលថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចដែលមានប្រសិទ្ធភាពទទួលបានលទ្ធផលហើយនោះ របៀបនៃគារព្យាបាលអាចធ្វើឡើងលើមនុស្សម្នាក់ៗបានហើយ។ ប្រហែល ២០ភាគរយនៃករណី CAP ត្រូវតែធ្វើការគ្រប់គ្រងនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ហើយត្រូវតែមានការចាក់ថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចតាមសរសៃដំបូងគេដែរ។ ចំពោះករណីជំងឺរលាកសួតដោយសារតែនៅមន្ទីរពេទ្យវិញ (Hospital Acquired Pneumonia) ត្រូវធ្វើការគ្រប់គ្រងក្នុងមន្ទីរពេទ្យ និងចាក់ថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចតាមសរសៃវ៉ែនដូចគ្នាដែរ។
ថ្នាំអង់ទីប៊ីយ៉ូទិចមិនមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការព្យាបាលជំងឺរលាកសួតដែលបង្កឡើងដោយវីរុសទេ។ ការអាស្រ័យទៅតាមប្រភេទនៃវីរុសដែលបង្កជំងឺរលាកសួត ការប្រើថ្នាំសម្រាប់សម្លាប់វីរុសអាចមានប្រយោជន៍បាននៅពេលចាប់ផ្តើមព្យាបាលជំងឺនេះភ្លាមៗ។ ឧទាហរណ៍ ថ្នាំ Oseltamivir (Tamiflu) និង Zanamivir (Relenza) ត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ព្យាបាលជំងឺ Influenza Virus Infection។ ថ្នាំប្រឆាំងនឹងមេរោគផ្សិត ត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ព្យាបាលជំងឺរលាកសួតដែលបង្កឡើងដោយមេរោគផ្សិត៕