ឪពុកម្តាយជាច្រើនឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាកូនរបស់ពួកគេមានភាពក្លាហាននៅផ្ទះ ប៉ុន្តែខ្មាស់អៀន និងងាយស្រួលសម្លុតគំរាមកំហែងពេលចេញក្រៅ។
ជាការពិតនេះ គឺផ្ទុយពីបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នកម្តាយដែលចង់អោយកូននៅផ្ទះ និងចេះស្តាប់បង្គាប់ និងមានភាពក្លាហាននៅពេលចេញទៅក្រៅ។
ការពិតទាក់ទងទៅនឹងគំនិតនេះ អ្នកជំនាញបានរកឃើញមូលហេតុហើយ។ ភាគច្រើនមកពីឪពុកម្តាយមិនត្រឹមត្រូវ ហើយកុមារពិបាកក្នុងការលូលាស់បានប្រសើរ។
នេះបើយោងតាមអ្នកជំនាញខាងក្រោមនេះគឺជាហេតុផល ៤ យ៉ាងដែលធ្វើឱ្យក្មេងៗនៅផ្ទះមានចរិតក្លាហាន ដូចជាថៅកែម្នាក់ ប៉ុន្តែពួកគេមានភាពខ្មាស់អៀន និងភ័យខ្លាចនៅពេលពួកគេចេញក្រៅផ្ទះ។
ឪពុកម្តាយនឹងធ្វើជាគំរូអាក្រក់ ប្រសិនបើពួកគេប្រព្រឹត្ដអំពើហិង្សានៅផ្ទះដែរ
មនុស្សពេញវ័យច្រើនតែមានទម្លាប់ចម្លែកណាស់នៅពេលដែលពួកគេជួបគ្នានៅខាងក្រៅ ពួកគេមានសុជីវធម៌ និងសុភាពរាបសាជាមួយមនុស្សគ្រប់រូប ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេមកផ្ទះវិញ ពួកគេមានអរិភាព ឆាប់ខឹង និងជេរប្រមាថមនុស្សជាទីស្រលាញ់របស់ពួកគេ។ ឪពុក ឬម្តាយបែបនេះនឹងក្លាយជា “កញ្ចក់” ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីចរិតលក្ខណៈរបស់កូន ៗ ។
កូនៗរបស់ពួកគេនឹងក្លាយជាមនុស្សដែលតែងតែស្រែកយំ ដោយមិនខ្វល់ខ្វាយ ដោយចេតនាខឹងនៅផ្ទះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេចេញទៅក្រៅពួកគេនឹងមានចិត្តស្ងប់ ខ្លាច ខ្មាស់អៀន នៅចំពោះមុខមនុស្សគ្រប់គ្នា។ មូលហេតុ គឺថា អាកប្បកិរិយារបស់ឪពុកម្តាយប៉ះពាល់ដល់បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់កុមារ។
ឪពុកម្តាយគួរចងចាំថាផ្ទះ គឺជាសាលាដំបូងរបស់កុមារ ហើយក៏ជាកន្លែងបណ្តុះបណ្តាល និងអប់រំកុមារក្នុងការទំនាក់ទំនងសង្គម ទំនាក់ទំនងអន្តរបុគ្គល និងការបណ្តុះបណ្តាលអារម្មណ៍។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើឪពុកម្តាយគ្រាន់តែបង្ហាញពីប្រវត្តិ និងមានភាពគួរសមចំពោះអ្នកខាងក្រៅ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេត្រលប់មកផ្ទះវិញពួកគេឈ្លោះប្រកែកគ្នា ជេរប្រមាថគ្នា ខ្វះការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ កូនៗរបស់ពួកគេក៏នឹងដើរតាមទិសដៅនោះដែរ។
កុមារត្រូវបានគេគោរពដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ
នៅក្នុងផ្ទះក្មេងៗនឹងមិនហ៊ានសម្លុតគំរាមកំហែង ដល់មនុស្សគ្រប់រូបនៅក្នុងផ្ទះនោះទេ ប៉ុន្តែគេ “ សម្លុត” តែចំពោះអ្នកដែលលួងលោមពួកគេ ជាពិសេសគឺ ជីដូន ជីតា។
ជាការពិតជីដូនជីតា តែងតែស្រឡាញ់ និងផ្គាប់ចិត្តចៅរបស់ខ្លួនដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ ដោយមិនចង់ឱ្យចៅជួបប្រទះនូវការមិនពេញចិត្តណាមួយឡើយ។ នៅពេលកូនៗ ធ្វើអ្វីខុសឪពុកម្តាយស្តីបន្ទោស ជីដូនជីតាការពារភ្លាមៗ។ វា គឺជាការអត់ឱន និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ជីដូនជីតា ដែលបណ្តាលឱ្យក្មេងៗខូច និងក្លាយជាមនុស្សអាត្មានិយម ទាមទារនូវអ្វីដែលពួកគេចូលចិត្ត ហើយកុមារខ្លះក៏អាចនឹងមើលងាយការបង្រៀនប្រៀនប្រដៅរបស់ពុកម្តាយថែមទៀត។
ភាពមិនស៊ីចង្វាក់គ្នាក្នុងការអនុវត្តវិន័យដែលបានបង្កើតឡើង
នៅពេលកូនកើតមកភ្លាម ឪពុកម្តាយគ្រប់រូបបង្កើតច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួនដើម្បីចិញ្ចឹមកូន។ ទោះយ៉ាងណានៅពេលដែលកូនយំ គាត់មានអារម្មណ៍ថ្នាំងថ្នាក់ចិត្ត តែព្យាយាមខាំមាត់សង្កត់ចិត្ត ដោយយល់ថាសូម្បីគាត់ជាឪពុកម្តាយពេលនៅតូចក៏អីចឹងដែរ ដូច្នេះមិនគួរតឹងរ៉ឹងពេកទេ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលអ្នកមិនយល់នោះ គឺនៅពេលដែលអ្នកធ្លាប់កំណត់ច្បាប់ដល់កូន ហើយអ្នកមិនអនុវត្តនោះ កូនអ្នកនឹងមាននិស្ស័យពិបាកគ្រប់គ្រង។
ឧទាហរណ៍ នៅពេលទៅផ្សារទំនើប កូនទទូចចង់ទិញប្រដាប់ក្មេងលេងម្តាយនិយាយថា “កូនមានប្រដាប់ក្មេងលេងច្រើនពេកហើយ មិនត្រូវទិញអ្វីទៀតទេ” ។ ប៉ុន្តែភ្លាមៗនៅពេលដែលកូនអ្នកយំ អ្នកក៏ស្រុះស្រួលភ្លាមៗ៖ “មិនអីទេឈប់យំទៅ ចាំម៉ាក់/ប៉ា ទិញវាអោយកូន” ។ ដោយធ្វើដូច្នេះអ្នកនឹងធ្វើឱ្យកុមារទទួលបានជ័យជំនះ ហើយជឿជាក់ថាល្បិចនៃការប្រើទឹកភ្នែក ដើម្បីគំរាមកំហែងនេះពិតជាមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់។
បន្តិចម្ដងៗកុមារនឹងដឹងថាដរាបណាគាត់យំម្តាយរបស់គាត់នឹងឆ្លើយតបអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង… អាវុធដែលមានឥទ្ធិពលបំផុតគឺទឹកភ្នែក។
កុំគិតថាក្មេងល្ងង់ ពួកគេឆ្លាតណាស់ ពួកគេយល់ថាពួកគេជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃគ្រួសារ។ អ្វីក៏ដោយដែលជាសំណូមពរឪពុកម្តាយនៅទីបំផុតត្រូវធ្វើតាមការខិតខំបន្តិចបន្តួច។
កុមារខ្វះជំនាញសង្គម
ពេលចេញទៅជួបមនុស្សចម្លែកក្មេងៗដូចជាខ្យងដកថយ នេះត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងសមត្ថភាពសង្គមអន់ខ្សោយរបស់កុមារ ដែលបណ្តាលមកពីឪពុកម្តាយមិនណែនាំពួកគេឱ្យបានត្រឹមត្រូវនៅផ្ទះ និងមិនបង្រៀនកូនឱ្យចេះប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នា។ កុមារខ្វះជំនាញនេះ។
ម្ដាយម្នាក់បាននិយាយដោយជឿជាក់ថា៖ “មានពេលមួយខ្ញុំបាននាំកូនស្រីខ្ញុំទៅកន្លែងសាធារណៈ។ ក្មេងៗជាច្រើនបានប្រមូលផ្តុំគ្នារង់ចាំលេងបាល់។ ក្មេងប្រុសម្នាក់ហាក់ដូចជាចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង ប៉ុន្តែមិនហ៊ានទេ មិនហ៊ានចូលជួរ។ ក្មេងនោះនៅស្ងៀមដោយតោងជាប់នឹងឪពុករបស់គេ គ្រហឹមហើយមិនហ៊ានបោះជំហានទៅមុខដូចអ្នកដទៃឡើយ។
ហើយបន្ទាប់មកបន្ទាប់ពីការរង់ចាំយ៉ាងយូរ ឪពុករបស់ក្មេងប្រុសបានបោះជំហានទៅមុខហើយចរចាជាមួយក្មេងផ្សេងទៀត៖ ខ្ញុំបានរង់ចាំយូរហើយតើអ្នកអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំលេងមុនបានទេ?
ប្រាកដណាស់ឪពុកម្តាយគ្រប់រូបតែងតែសម្របសម្រួលដើម្បីជួយកូនៗ របស់ពួកគេ ប៉ុន្តែតាមពិតនេះមិនមែនជាវិធីត្រឹមត្រូវដើម្បីធ្វើវាទេ។ តាមរយៈការធ្វើដូច្នេះ កុមារនឹងពឹងពាក់ឪពុកម្តាយជារៀងរហូត ដោយមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនបាន។ ហេតុនេះហើយ បានជាពេលចេញទៅក្រៅក្មេងៗមានការខ្មាស់អៀន និងខ្វះទំនុកចិត្ត។
=>តើឪពុកម្តាយគួរជួយកូន ៗ របស់ពួកគេផ្លាស់ប្តូររឿងនេះយ៉ាងដូចម្តេច?
ជាបឋមឪពុកម្តាយខ្លួនឯងត្រូវធ្វើជាគំរូល្អ
ដំបូងឪពុកម្តាយក៏ត្រូវផ្លាស់ប្តូរខ្លួនឯងដែរ ត្រូវមានភាពទន់ភ្លន់ គោរពដៃគូរបស់អ្នក។ នៅពេលកុមារឃើញឪពុកម្តាយមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវ កុមារនឹងរៀនដោយខ្លួនឯង។ កុំឈ្លោះប្រកែកគ្នានៅចំពោះមុខកូនរបស់អ្នកសូមចងចាំរឿងនោះ សូមឱ្យកូនរបស់អ្នកតែងតែមានអារម្មណ៍ក្នុងចំណោមសមាជិកគ្រួសារ គួរតែផ្តល់ក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់។
បណ្តុះបណ្តាញសង្គមរបស់កូនអ្នក
ឬអនុញ្ញាតឱ្យកុមារពង្រីកទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេចេញទៅលេងជួបជុំមិត្តភក្តិ អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេរស់នៅដោយសុខដុមជាមួយធម្មជាតិ។ កុមារត្រូវការការអនុវត្តជំនាញសង្គម ចូលរួមក្នុងទំនាក់ទំនង និងទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្តភក្តិ។ ជាលទ្ធផលកុមារនឹងមានភាពជឿជាក់ មានផាសុកភាព និងពោរពេញដោយភាពរីករាយ។
ឪពុកម្តាយអាចអានសៀវភៅឱ្យកូនៗស្តាប់ទាក់ទងនឹងអន្តរកម្មសង្គម ដើម្បីជួយពួកគេឱ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីអាកប្បកិរិយាដែលពួកគេគួរមាន។
ឪពុកម្តាយត្រូវចងចាំថា បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់កុមារមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយធម្មជាតិទេ វាមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយបរិយាកាសរស់នៅ និងការចិញ្ចឹមបីបាច់។ ចេះវិធីសាស្ត្រល្អណែនាំក្មេងឱ្យបានត្រឹមត្រូវគាត់ប្រាកដជាក្លាយជាក្មេងគួរឱ្យស្រឡាញ់ និងយល់។
នៅពេលដែលក្មេងៗឃើញឪពុកម្តាយស្រឡាញ់គ្នា គោរពជីដូនជីតារបស់ពួកគេ ចេះគិតគូរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក កុមារនឹងលូតលាស់បុគ្គលិកលក្ខណៈទន់ភ្លន់ មានភាពរីករាយ និងមានទំនុកចិត្តជាងមុននៅពេលចេញទៅក្រៅ។
កំណត់ច្បាប់គ្រួសារ
នៅពេលដែលកុមារមានការរំខាន និងមិនចេះអត់ធ្មត់ ឪពុកម្តាយត្រូវរំលឹកកូនរបស់ពួកគេភ្លាមៗ។ កុំសើចក្មេង និងគិតថាវាល្អ។
ធ្វើតាមច្បាប់ហើយដឹងពីរបៀបនិយាយថាទេ
ឪពុកម្តាយត្រូវគោរពច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួន មិនត្រូវតាមការទាមទារមិនសមហេតុផលរបស់កូនឡើយ។ បើមិនដូច្នេះកុមារនឹងក្លាយជាក្មេងឈ្លើយ ហើយនឹងធំធាត់ក្នុងបញ្ហាជាច្រើន ព្រោះបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់គាត់ គឺល្អបំផុតហើយអ្នកគ្រប់គ្នាត្រូវបំរើគាត់៕