របៀបដែលឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមកូនៗរបស់ពួកគេតាំងពីវ័យក្មេង មានតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងភាពជោគជ័យរបស់កុមារ នាពេលអនាគត។
១.អានសៀវភៅឱ្យកូនស្តាប់
ការអាន គឺជាសកម្មភាពដ៏ល្អមួយ ដើម្បីជំរុញការលូតលាស់បញ្ញាចំពោះកុមារតូចៗ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ឱ្យកូនរបស់អ្នកធ្វើបានល្អនៅក្នុងសាលារៀន សូមចាប់ផ្តើមនិយាយជាមួយពួកគេអំពីសៀវភៅ និងអានឱ្យពួកគេស្តាប់ មុនពេលពួកគេឈានដល់វ័យចូលរៀន។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ បានធ្វើតេស្តលើកុមារចំនួន ២២៩ នាក់ នៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ដែលមានអាយុពី ៣-៥ ឆ្នាំហើយធ្វើតេស្តម្តងទៀតនៅពេលពួកគេមានអាយុ ១២-១៣ ឆ្នាំ។ លទ្ធផលបានបង្ហាញថា កុមារដែលឪពុកម្តាយអាន និងនិយាយអំពីសៀវភៅមានជំនាញអាន និងគណិតវិទ្យាកាន់តែប្រសើរដូចមនុស្សពេញវ័យ។
២.មិនប្រើទូរស័ព្ទដើម្បីលួងលោមកូន
អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញទំនាក់ទំនងរវាងបញ្ហាអាកប្បកិរិយាចំពោះកុមារ និងឪពុកម្តាយសម្លឹងមើលទូរស័ព្ទរបស់ពួកគេ ឬអនុញ្ញាតឱ្យកូនរបស់ពួកគេប្រើវា។ នៅពេលដែលកូនយំ រករឿង ឪពុកម្តាយខ្លះនឹងប្រើទូរស័ព្ទដើម្បីបំបែរអារម្មណ៍កូន។ ទោះយ៉ាងណា អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រនិយាយថា នេះនឹងធ្វើឱ្យមនុស្សពេញវ័យខកខានឱកាសទាក់ទងផ្ទាល់ជាមួយកូន ៗ របស់ពួកគេ និងបាត់បង់ឱកាសក្លាយជាឪពុកម្តាយល្អប្រសើរ។
ជំនួសឱ្យការផ្តល់ទូរស័ព្ទដល់កុមារសម្រាប់ការកំសាន្ត ឬការលួងលោមឪពុកម្តាយគួរតែតាមដានស្តាប់ និងនិយាយជាមួយកូនៗ ដើម្បីជួយពួកគេលូតលាស់បានពេញលេញ។
៣.ឱ្យកូនធ្វើកិច្ចការផ្ទះ
ក្មេងៗដែលដឹងពីរបៀបធ្វើកិច្ចការផ្ទះសាមញ្ញៗ ដូចជាយកសំរាមចោល បោកខោអាវផ្ទាល់ខ្លួនជាដើម នឹងមានទំនោរឯករាជ្យជាង។ លើសពីនេះ កុមារទាំងនេះនឹងធំឡើងក្លាយជាអ្នកដើរតួដ៏ល្អក្នុងក្រុម។ ពួកគេកាន់តែយល់ចិត្តនៅពេលអ្នកដទៃមានបញ្ហា ហើយអាចបំពេញភារកិច្ចដោយខ្លួនឯង។
៤.បង្រៀនកូននូវជំនាញសង្គម
ការស្រាវជ្រាវដោយសាកលវិទ្យាល័យរដ្ឋផេនស៊ីលវ៉ានៀ និងសាកលវិទ្យាល័យឌុក លើកុមារជនជាតិអាមេរិកាំងជាង ៧០០ នាក់ ចាប់ពីអាយុមត្តេយ្យដល់អាយុ ២៥ ឆ្នាំ បានរកឃើញទំនាក់ទំនងរវាងជំនាញសង្គម ដែលកុមាររៀននៅវ័យក្មេង និងជោគជ័យនៅពេលក្រោយ។
ការសិក្សាមានរយៈពេល ២០ ឆ្នាំ។ លទ្ធផលបានបង្ហាញថា កុមារដែលត្រូវបានបង្រៀនជំនាញសង្គម អាចសហការជាមួយមិត្តភក្ដិរបស់ពួកគេដោយមិនចាំបាច់សួរ ឬត្រូវការជំនួយពីអ្នកដទៃ។ ពួកគេអាចយល់ពីអារម្មណ៍ និងដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង ងាយនឹងទទួលបានសញ្ញាបត្រមហាវិទ្យាល័យ និងមានការងារមានស្ថិរភាពនៅអាយុ ២៥ ឆ្នាំ ជាងអ្នកដែលមានជំនាញសង្គមមានកំណត់។
លើសពីនេះ អ្នកដែលមានជំនាញសង្គមខ្សោយ ងាយនឹងជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអំពើអាក្រក់ក្នុងសង្គម។
៥.ឪពុកម្តាយនៅក្នុងភាពសុខដុម
យោងតាមការសិក្សាមួយដោយសាកលវិទ្យាល័យអ៊ីលីណយ (សហរដ្ឋអាមេរិក) កុមារដែលកើតក្នុងគ្រួសារ ដែលមានជម្លោះ មិនថាឪពុកម្តាយលែងលះគ្នា រឺអត់នោះ ច្រើនតែមិនទទួលបានជោគជ័យដូចកូនកើតក្នុងគ្រួសារសុខដុមរមនានោះឡើយ។ សាស្ត្រាចារ្យ Robert Hughes ប្រធាននាយកដ្ឋានអភិវឌ្ឍន៍ធនធានមនុស្ស និងសហគមន៍នៃសាកលវិទ្យាល័យ Illinois បាននិយាយថា ជម្លោះរវាងឪពុកម្តាយមុនពេលលែងលះ ក៏ជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានដល់កូនផងដែរ។ ទន្ទឹមនឹងនេះ ជម្លោះបន្ទាប់ពីការលែងលះ មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអាកប្បកិរិយារបស់កុមារ។
ការសិក្សាមួយផ្សេងទៀត បានបង្ហាញថា បន្ទាប់ពីលែងលះគ្នា ភាគីដែលនៅតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយកូន ជាប្រចាំ និងមានជំលោះតិចតួច កុមារនៅតែមានការអភិវឌ្ឍន៍ល្អ និងទទួលបានជោគជ័យនាពេលអនាគត។ កុមារដែលធំធាត់នៅក្នុងគ្រួសារដែលមានឪពុកម្តាយគ្រប់គ្រាន់ ប៉ុន្តែពួកគេតែងតែឈ្លោះប្រកែកគ្នា ជារឿយៗមានអារម្មណ៍ថាបាត់បង់ និងសោកស្តាយ៕
