តើការ “វាយដំ” ឬនិយាយថា “ទ្រាំទៅ វាមិនអីទេ” គឺជាអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវរបស់ឪពុកម្តាយនៅពេលកូនជំពប់ជើងដួល?
ដូច្នេះនៅពេលដែលក្មេងជំពប់ដួលតើគួរជួយគាត់ឬអត់?
ចម្លើយរបស់ចិត្តវិទូ គឺ YES – គួរតែជួយ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺប្រតិកម្មរបស់ឪពុកម្តាយ ត្រូវបានអមដោយសកម្មភាពជួយកូនឱ្យក្រោកនៅពេលគាត់ដួល។
តាមទស្សនៈជាក់ស្តែងនៅពេលដែលឃើញក្មេងដួលប្រតិកម្មធម្មជាតិរបស់ឪពុកម្តាយ គឺត្រូវប្រញាប់ដើម្បីជួយកូនឱ្យក្រោកឡើង។ បើមិនដូច្នោះទេឪពុកម្តាយនិងជីដូនជីតា នឹងមានអារម្មណ៍អាណិតកូនចៅហើយថែមទាំងជួយ និងលួងលោមទៀតផង។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មានមតិខ្លះថានៅពេលដែលក្មេងៗដួល បើពួកគេឃើញមនុស្សធំពួកគេនឹងយំយ៉ាងខ្លាំង ដោយបង្ហាញពីការឈឺចាប់ និងអាណិត ប៉ុន្តែបើគ្មានមនុស្សធំទេពួកគេនឹងមិនឃើញយំឡើយ។ នោះបង្ហាញថាទង្វើជួយមនុស្សធំ គឺធ្វើឱ្យក្មេងខូច។
ការស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្របង្ហាញថា ទារក និងកុមារតូចមានសមត្ថភាពឆ្លើយតបទៅនឹងការរំញោចខាងក្រៅចាប់ពីអាយុពីរបីខែ។ នៅពេលដួលហើយមានមនុស្សធំជួយពួកគេឡើង វានឹងធ្វើឱ្យក្មេងបានធូរស្បើយ និងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាព។
-សង្កេតមើលភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការដួល៖ ប្រតិកម្មដំបូងរបស់ឪពុកម្តាយគួរតែសង្កេតមើលរបួស។ ជាធម្មតាការដួលផ្កាប់មុខមិនធ្ងន់ធ្ងរទេ ប៉ុន្តែការដួលដែលប៉ះក្បាលនឹងដី គួរតែត្រូវបានពិចារណា។
-ប្រសិនបើកុមារដួលធម្មតា សូមលើកទឹកចិត្តឱ្យកុមារក្រោកឡើង៖ ប្រសិនបើការដួលមិនបន្សល់នូវស្នាមរបួស ហូរឈាមទេ ការដួលលើដីរាបស្មើជាធម្មតា មិនមែនជាបញ្ហាធំឡើយ។ ឪពុកម្តាយមិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភច្រើនពេកទេ។ រក្សាភាពស្ងប់ស្ងាត់ កុំភ័យស្លន់ស្លោ ប៉ុន្តែផ្តោតលើកុមារ ហើយលើកទឹកចិត្តគាត់ឱ្យក្រោកឈរដោយខ្លួនឯង។ បន្ទាប់មកឪពុកម្តាយអាចសួរថា តើកុមារមិនស្រួលខ្លួន ឬឈឺចាប់នៅកន្លែងណា។
-ដោះស្រាយស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរឱ្យបានទាន់ពេលវេលា៖ ប្រសិនបើកុមារយំយ៉ាងខ្លាំង មិនអាចក្រោកឈរដោយខ្លួនឯង សូមនាំកុមារទៅកន្លែងមានសុវត្ថិភាព ហើយសង្កេតកុមារឱ្យបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ ដើម្បីដឹងថា តើរបួសនោះធ្ងន់ធ្ងរ ឫត្រូវព្យាបាល៕