ចំពោះកុមារដែលមានជំងឺបាក់ទឹកចិត្តឪពុកម្តាយត្រូវចំណាយពេលច្រើនជាមួយកូន និងយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀតចំពោះពួកគេ។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញក្មេងបង្ហាញរោគសញ្ញាទាំងនេះសូមកុំព្រងើយកន្តើយ ហើយគិតថាវាធម្មតា។
ជារឿយៗខឹងនឹងរឿងតូចតាច
នៅពេលក្មេងៗខឹងនឹងរឿងតូចតាចនៅក្នុងជីវិត ឪពុកម្តាយជាច្រើនគិតថាវាជាសញ្ញានៃការបះបោររបស់ក្មេង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយប្រសិនបើវាកើតឡើងញឹកញាប់ វាគឺជាលក្ខណៈធម្មតានៃជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។
ការធ្លាក់ទឹកចិត្តធ្វើឱ្យក្មេងឆេវឆាវ និងឆាប់ខឹង។ វាបណ្តាលឱ្យកុមារមានអារម្មណ៍ថាគេងមិនលក់អស់រយៈពេលយូរ ត្អូញត្អែរច្រើន ហើយមិនអាចមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយមនុស្ស។ វាធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់អរម៉ូនធម្មតាទាំងអស់របស់រាងកាយ បង្កឱ្យមានអតុល្យភាពផ្លូវចិត្ត និងអារម្មណ៍។
មិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍
វិលមុខ ពិបាកដកដង្ហើម និងមិនអាចផ្តោតអារម្មណ៍លើកុមារក៏អាចជាសញ្ញានៃជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តដែរ។ វាបណ្តាលឱ្យល្បឿនប្រតិកម្មយឺត, ភាំងស្មារតី, ថយចុះសមត្ថភាពចងចាំ, ផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍។ ល។ នេះ ប៉ះពាល់ដល់ការងារ និងការសិក្សារបស់កុមារ។
នៅពេលឪពុកម្តាយកត់សំគាល់ថាសមត្ថភាពវិជ្ជាជីវៈ ឬលទ្ធផលសិក្សារបស់កូនពួកគេបានធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំងក្នុងរយៈពេលជាក់លាក់ណាមួយ អ្នកត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត។
ចំណង់អាហារមិនល្អឬហួសកំរិត
កុមារដែលមានជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត នឹងក្លាយជាមនុស្សមិនសូវចេះនិយាយ មិនសូវមានចំណង់អាហារ តែងតែមានអារម្មណ៍ថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងគ្មានរសជាតិ គ្មានការចាប់អារម្មណ៍ សូម្បីតែអាហារក៏មិនចង់លេបដែរ។
ក្រៅពីនេះ ក៏មានកុមារខ្លះចូលចិត្តញ៉ាំអាហារច្រើន ដើម្បីរំញោច បំបាត់ការថប់បារម្ភ និងកំហឹង។ ប្រសិនបើអ្នកឃើញថា កូនរបស់អ្នកមានរោគសញ្ញាមិនប្រក្រតី បើប្រៀបធៀបទៅនឹងសកម្មភាពធម្មតា ឪពុកម្តាយគួរតែយកចិត្តទុកដាក់។ នាំកូនរបស់អ្នកទៅមណ្ឌលសុខភាព ដើម្បីទទួលបានការពិនិត្យ និងការព្យាបាលទាន់ពេលវេលា។
បញ្ហានៃការគេង
ករណីភាគច្រើននៃជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តចំពោះកុមារ នឹងត្រូវបានអមដោយរោគសញ្ញានៃការគេងមិនលក់ គេងមិនស្កប់ស្កល់ ឬចាប់ផ្តើមហើយយំពេលយប់ជាបន្តបន្ទាប់។ ប្រសិនបើស្ថានភាពនេះមានរយៈពេលប្រហែល ២ សប្តាហ៍ ឬច្រើនជាងនេះ ឪពុកម្តាយគួរតែបញ្ជូនកូនទៅមន្ទីរពេទ្យដែលមានទំនុកចិត្ត។
ខ្លាចទំនាក់ទំនង
កុមារដែលមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្តភាគច្រើន មាននិន្នាការចង់បិទទ្វារមិនទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជុំវិញខ្លួន មិនចង់ចែករំលែក និងនិយាយជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ៕
