កាលបើពោលតាមច្បាប់ធម្មជាតិ ឬពោលតាមសេចក្តីពិតដែលប្រាកដឲ្យឃើញ ម៉ែឈ្មោះថាធ្វើនូវរបស់ដែលធ្វើបានដោយលំបាក ហើយសេចក្តីលំបាកនោះ ឪពុកមិនអាចធ្វើជំនួសបានឡើយ ពោលគឺ ម៉ែត្រូវមានរដូវ ត្រូវពពោះ និងត្រូវឆ្លងទន្លេ (សម្រាលកូន) នេះគឺជាសេចក្តីទុក្ខលំបាករបស់ម៉ែគ្រប់គ្នា ក្នុងនោះមានម៉ែមិនតិចនាក់ទេ ដែលត្រូវបាត់បង់ជីវិត ព្រោះការឆ្លងទន្លេ។
ម៉ែកាលប្រាថ្នាចង់បានផលគឺកូន រមែងនមស្ការទេវតាដើម្បីសូមកូន ម៉ែសួរនូវនក្ខត្តឬក្សទាំងឡាយផង សួរនូវរដូវ និងឆ្នាំទាំងឡាយផង ថាតើកូនកើតក្នុងឫក្សណា ក្នុងរដូវណា ក្នុងឆ្នាំណា ទើបបាននូវអាយុវែង។
កាលម៉ែមានរដូវហើយ ក៏រមែងមានការតាំងគភ៌ឡើង ហើយម៉ែក៏មានការចាញ់គភ៌ ព្រោះហេតុនោះទើបម៉ែមានឈ្មោះថា «ស្ត្រីចាញ់គភ៌»។
ម៉ែមានការស្រឡាញ់កូន ដែលកើតក្នុងពោះរបស់ខ្លួន ព្រោះហេតុនេះទើបម៉ែមានឈ្មោះថា «ស្ត្រីមានចិត្តល្អ»។
ម៉ែរក្សាគភ៌អស់មួយឆ្នាំ ឬជិតមួយឆ្នាំ ហើយទើបបានឆ្លងទន្លេសម្រាលកូន ព្រោះហេតុនេះទើបម៉ែមានឈ្មោះថា «ស្ត្រីជាអ្នកឲ្យកូនបានកើតមក»។
ម៉ែញ៉ាំងកូនដែលកំពុងយំឲ្យត្រេកអរ ដោយការបំបៅដោះផង ដោយការបំពេផង ដោយការឱបក្រសោបផង ព្រោះហេតុនេះទើបម៉ែមានឈ្មោះថា «ស្ត្រីញ៉ាំងកូនឲ្យត្រេកអរ»។
តពីនោះមកម៉ែមានហឫទ័យទន់ទោរទៅរកកូនក្រឡេកមើលកូនដែលពុំទាន់ដឹងក្តី មើលក្នុងទីដែលកូននៅត្រូវខ្យល់ត្រូវក្តៅយ៉ាងណា ព្រោះហេតុនេះទើបម៉ែមានឈ្មោះថា «ស្ត្រីអ្នកចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូន»។
ទ្រព្យសម្បត្តិឯណារបស់ម៉ែនិងឪពុក ដែលមាននៅម៉ែរមែងគ្រប់គ្រងនូវទ្រព្យសម្បត្តិទាំងពីរចំណែកនោះដោយបំណងថា ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនេះត្រូវបានទៅកូនរបស់យើង។
ម៉ែកាលដែលទូន្មានកូនថា កូនគួរធ្វើយ៉ាងនេះ កូនមិនគួរធ្វើយ៉ាងនេះជាដើម រមែងនឿយហត់លំបាក។
កាលបើកូនមានវ័យចម្រើនឡើយហើយ ម៉ែបានដឹងថា កូនមានសេចក្តីរីករាយភ្លើតភ្លើនព្រោះស្រវឹងក្នុងវ័យ។ ម៉ែរមែងទន្ទឹងមើលផ្លូវកូន លុះដល់ពេលល្ងាចពេលព្រលប់បាត់កូនមិនឃើញត្រឡប់មក ម៉ែក៏អន្ទះសាញាប់ញ័រក្នុងចិត្តដោយប្រការដូច្នេះឯង៕