អ្នកប្រហែលជាគិតថាជំងឺហឺតគឺជាជំងឺដែលកើតឡើងលើតែកុមារ មិនមែនជាជំងឺដែលជាបញ្ហាចំពោះមនុស្សធំឡើយ។ ប៉ុន្តែជនជាតិអាមេរិកវ័យកណ្តាលប្រហែលជា ៥ភាគរយ និងកុមារពី ៥ ទៅ ១០ភាគរយ ដែលមានជំងឺហឺតនេះ។ សរុបទៅមានអ្នកទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យដោយសារតែបញ្ហានេះប្រហែលជា ៥០០.០០០ដងរៀងរាល់ឆ្នាំ។
ជាការពិតណាស់ ជំងឺហឺតមិនមែនជាជំងឺដែលតែងតែបង្កលក្ខណៈធ្ងន់ធ្ងររហូតត្រូវចូលមន្ទីរពេទ្យនោះទេ។ វាប្រហែលជាបង្ករោគសញ្ញាដោយពេលនិងរយៈពេលខ្លីតែប៉ុណ្ណោះ ដែលរោគសញ្ញាទាំងនោះមានដូចជា ការមិនអាចដកដង្ហើមបាន ក្អក ឬ ដកដង្ហើមតឹងៗ។ ប៉ុន្តែវាអាចនឹងប៉ះពាល់ដល់សកម្មភាពធម្មតាយ៉ាងងាយស្រួល លុះត្រាតែអ្នកគ្រប់គ្រងវាបានល្អ។
ជំងឺហឺតកើតឡើងនៅពេលដែលផ្លូវដង្ហើមធំក្នុងសួត ដែលហៅថា ទងសួតតូច (bronchioles) រលាក និងឆាប់មានប្រតិកម្មខ្លាំងជ្រុលពេក។ ក្នុងកំឡុងពេលវាយប្រហារនេះ សួតបានផលិតស្លេះបន្ថែម ហើយជញ្ជាំងនៃទងសួតក៏រួមតូច ដែលធ្វើឱ្យមានការពិបាកដកដង្ហើម។
មកដល់សព្វថ្ងៃនេះនៅមិនទាន់មានវិធីណាដែលអាចព្យាបាលជំងឺហឺតឱ្យជាដាច់បានឡើយ ប៉ុន្តែមនុស្សស្ទើរតែគ្រប់រូបដែលអាចកាត់បន្ថយរោគសញ្ញាវាបានច្រើន ហើយប្រហែលជាអាចបំបាត់វាបានទៀតផង។ វេជ្ជបណ្ឌិត Thomas F. Plaut និយាយថា បើទោះបីជាបច្ចុប្បន្នអ្នកកំពុងតែប្រើថ្នាំដើម្បីព្យាបាលជំងឺហឺតរបស់អ្នកក៏ដោយ អ្នកប្រហែលជាអាចកាត់បន្ថយចំនួនថ្នាំឬចំនួនដងនៃការប្រើប្រាស់បានច្រើនជាង ៥០ភាគរយ ដោយការអនុវត្តការគ្រប់គ្រងរបៀបរស់នៅឱ្យបានល្អ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាវិធីសាស្ត្រដែលណែនាំដោយគ្រូពេទ្យ៖
មើលទៅលើអាឡែហ្ស៊ី៖ មនុស្សពេញវ័យច្រើនជាង ៨០ភាគរយ ដែលមានជំងឺហឺតមានបញ្ហាអាឡែហ្ស៊ីដែលអាចធ្វើឱ្យរោគសញ្ញាចាប់ផ្តើមមានឬធ្វើឱ្យស្ថានភាពកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ វេជ្ជ. Plaut និយាយថា “អ្នកដែលប្រើថ្នាំព្យាបាលជំងឺហឺតរៀងរាល់ថ្ងៃត្រូវតែរកមើលថាតើពួកគេមានបញ្ហាអាឡែហ្ស៊ីដែរឬទេ”។ ចូរគិតពីពេលវេលាដែលរោគសញ្ញារបស់អ្នកកើតមានឡើង និងថាតើអ្នកកំពុងតែធ្វើអ្វីនៅពេលនោះ។ វាអាចជួយបង្ហាញអ្នកថាតើអ្នកមានអាឡែហ្ស៊ីទៅនឹងអ្វី។ អ្នកប្រហែលជាត្រូវការមានកំណត់ត្រាជំងឺហឺតមួយផងដែរ។
រក្សាកំណត់ត្រាម្ហូបអាហារ៖ បញ្ហាអាឡែហ្ស៊ីជាមួយនឹងអាហារគឺជាករណីកម្រ ប៉ុន្តែវាមានតម្លៃនឹងពិចារណាថាតើអ្នកមានជំងឺហឺតដែរឬទេ។ ចំណុចមួយគឺ អ្នកដែលមានជំងឺហឺតហាក់ដូចជាមានប្រតិកម្មខ្លាំងទៅនឹងហ្សែនអាឡែហ្ស៊ីនៅក្នុងអាហារ។ បន្ថែមពីលើនេះទៀត ប្រហែលជា ៨ភាគរយនៃអ្នកដែលមានជំងឺហឺតធ្ងន់ធ្ងរក៏មានបញ្ហាអាឡែហ្ស៊ីអាហារដែរ។
ស្ទើរតែគ្រប់អាហារទាំងអស់សុទ្ធតែអាចបង្កឱ្យមានប្រតិកម្មចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺហឺត។ មូលហេតុចម្បងគឺជាសារធាតុការពារឬសារធាតុញៀន ដូចជា sulfites ដែលត្រូវបានគេដាក់ចូលទៅក្នុងស្រា ស្រាបៀរ អាហារក្រៀម និងអាហារក្លាសេ។ ប្រសិនបើអ្នកកត់ត្រានូវរាល់អាហារគ្រប់ប្រភេទដែលអ្នកទទួលទានក្នុងរយៈពេល ១ ឬ ២ខែ និងកត់ត្រានូវពេលវេលាដែលរោគសញ្ញាជំងឺហឺតកើតឡើង និងកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរនៃរោគសញ្ញា នោះអ្នកនឹងអាចដឹងថារបស់អ្វីនៅក្នុងអាហាររបស់អ្នកដែលបង្កឱ្យមានបញ្ហានោះ។
ជៀសវាងលំអងផ្កាឬរុក្ខជាតិ៖ វាគឺជាសារធាតុចម្បងដែលជម្រុញឱ្យមានរោគសញ្ញាជំងឺហឺត។ រុក្ខជាតិជម្រុះលំអងរបស់វានៅពេលជាក់លាក់មួយជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដូច្នេះនៅពេលដែលអ្នកដឹងថាលំអងនៃរុក្ខជាតិណាមួយដែលមានឥទ្ធិពលលើជំងឺហឺតរបស់អ្នក អ្នកអាចត្រៀមលក្ខណៈដើម្បីគេចចេញពីវាបាន។ ចូរនៅក្នុងផ្ទះពីម៉ោង ៥ ទៅ ១០ព្រឹក និង ឧទាហរណ៍ នៅថ្ងៃដែលមានអាកាសធាតុស្ងួត ក្តៅ ឬខ្យល់ ដែលជាពេលដែលចំនួនលំអងមានច្រើនបំផុត។ ក្នុងកំឡុងរដូវក្តៅ ចូរបិទបង្អួច និងរក្សាភាពត្រជាក់នៅក្នុងផ្ទះជាមួយនឹងម៉ាស៊ីនត្រជាក់។
បើកកង្ហារក្នុងបន្ទប់ទឹក៖ ផ្សិតគឺជាសារធាតុទូទៅដែលបង្កឱ្យមានរោគសញ្ញាជំងឺហឺត ហើយវាកកើតច្រើននៅក្នុងបន្ទប់ទឹកនិងតំបន់ដែលមានសំណើមខ្ពស់ដទៃទៀត។ ការមានខ្យល់ចេញចូលល្អគឺមានសារសំខាន់។ ចូរប្រើកង្ហារក្នុងបន្ទប់ទឹករៀងរាល់ពេលដែលអ្នកមុជទឹកដើម្បីជួយបញ្ចេញភាពសំណើមដែលផ្សិតត្រូវការដើម្បីរស់នៅ។
អ្នកក៏អាចប្រើដងសម្អាតកញ្ចក់ (មុខស្រួចធ្វើពីជ័រ ដែលប្រើសម្រាប់សម្អាតទឹកចេញពីផ្ទៃកញ្ចក់) ជូតលើឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់ទឹកផងដែរ។ វាចំណាយពេលតែ ៣០វិនាទីប៉ុណ្ណោះក្នុងការសម្អាតជាតិសំណើម ហើយវាគឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏ល្អក្នុងការបង្ការពពួកផ្សិត។
សម្អាតសត្វចិញ្ចឹមរបស់អ្នករៀងរាល់សប្តាហ៍៖ សត្វឆ្កែនិងឆ្មារសម្បូរទៅដោយសារធាតុដែលផ្សំឡើងពីកោសិកាស្បែកនិងប្រូតេអ៊ីនដែលបង្កឱ្យមានអាឡែហ្ស៊ី ដែលអាចបង្កឱ្យមានការវាយប្រហារពីជំងឺហឺត។ អ្នកជំងឺហឺតមួយចំនួនដែលអាឡែហ្ស៊ីជាមួយនឹងសត្វចិញ្ចឹមនឹងត្រូវការស្វែងរកផ្ទះថ្មី។ យ៉ាងតិចបំផុតក៏ត្រូវសម្អាតសត្វចិញ្ចឹមរបស់អ្នកឱ្យបានម្តងដែរក្នុងមួយសប្តាហ៍ ទោះប្រើឬមិនប្រើសាប៊ូក៏ដោយ ដើម្បីលាងជម្រះសារធាតុផ្សំនោះ។
បើកបង្អួចនៅពេលដែលអ្នកចម្អិនអាហារ៖ អាហារដែលមានក្លិនខ្លាំង ឧទាហរណ៍ក្លិនពីខ្ទះឆាដែលមានផ្សែងច្រើន ឬជាតិឈួលពីខ្ទឹមបារាំងនិងខ្ទឹម ច្រើនតែអាចធ្វើឱ្យរលាកផ្លូវដង្ហើម និងបង្កឱ្យមានជំងឺហឺត។ ដូច្នេះអ្នកត្រូវបើកបង្អួចឬប្រើកង្ហារស្រូបក្លិននៅពេលដែលអ្នកចម្អិនអាហារដើម្បីជួយបណ្តេញក្លិនឱ្យចេញក្រៅ។
គ្រប់គ្រងធូលី៖ វេជ្ជ. Plaut វាមិនអាចទៅរួចនោះទេក្នុងការកំចាត់ធូលីដីឱ្យអស់ ប៉ុន្តែអ្នកបំបាត់វាបានកាន់តែច្រើន អ្នកនឹងមានឱកាសកាន់តែទាបក្នុងការមានជំងឺហឺត។
កំចាត់ពពួកសត្វល្អិតធូលី៖ ថ្វីបើវាមានឈ្មោះថាសត្វល្អិតធូលីដី (dust mites) ក៏ដោយ ប៉ុន្តែវារស់នៅបានដោយសារតែកោសិកាស្បែកងាប់ មិនមែនធូលីដីនោះទេ។ វាគឺជាសត្វល្អិតដែលបង្កឱ្យមានជំងឺហឺត ហើយដោយសារតែមនុស្សយើងជម្រុះកោសិកាស្បែកងាប់ជាច្រើនលានក្នុងមួយថ្ងៃៗ សត្វល្អិតទាំងនេះមិនអាចកំចាត់បានទាំងស្រុងនោះទេ។ ប៉ុន្តែយើងអាចកាត់បន្ថយវាបាន។
បូមធូលីដីក្នុងផ្ទះ (មិនមែនសម្អាតតែឥដ្ឋនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវសម្អាតទាំងកម្រាលពូក កៅអីផងដែរ) អាចកាត់បន្ថយការកើនឡើងនៃពពួកសត្វល្អិតនេះបាន។ វាក៏សំខាន់ផងដែរដែលអ្នកត្រូវបោកសម្អាតកម្រាលពូក ខ្នើយ និងកន្សែងយ៉ាងតិចមួយសប្តាហ៍ម្តង។ វេជ្ជ. Plaut និយាយថា គួរប្រើទឹកដែលមានកម្តៅយ៉ាងតិច ៥៤អង្សាសេ ដើម្បីសម្លាប់សត្វល្អិតនិងពងរបស់វា។
រក្សាមិនឱ្យមានសត្វល្អិតចង្រៃ៖ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវមួយចំនួនបង្ហាញថា សត្វកន្លាតដែលអាចរស់នៅកន្លែងដូចគ្នាជាមួយនឹងមនុស្សនោះ អាចបង្កឱ្យមានជំងឺហឺតបាន។ សត្វទាំងនេះអាចនឹងផ្តល់ភាពពិបាកខ្លាំងណាស់ក្នុងការកំចាត់វា បើទោះបីជាផ្ទះរបស់អ្នកតែងតែសម្អាតបានយ៉ាងស្អាតក៏ដោយ។ វិធីសាស្ត្រដែលមានសុវត្ថិភាពមួយក្នុងការគ្រប់គ្រងសត្វល្អិតចង្រៃទាំងនេះគឺបាញ់អាស៊ីតបូរីក (boric acid) តិចៗនៅកន្លែងដែលពួកវាប្រមូលផ្តុំ ដូចជា បំពង់ទុយោទឹក ឬតាមចង្ក្រាននិងក្នុងបន្ទប់ទឹក។
វេជ្ជ. Plaut និយាយថា “មិនចាំបាច់ជួលអ្នកបាញ់សម្លាប់សត្វល្អិតមកបាញ់ពេញផ្ទះនោះទេ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើខ្លួនឯងបាន ព្រោះផ្សែងរបស់វាអាចធ្វើឱ្យរលាកផ្លូវដង្ហើម ដែលធ្វើឱ្យរោគសញ្ញាជំងឺហឺតកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង”។
ធ្វើឱ្យផ្ទះរបស់អ្នកគឺជាកន្លែងមួយដែលគ្មានផ្សែង៖ ផ្សែងបារីគឺជាផ្សែងដែលបង្កការរលាកខ្លាំងបំផុត។ វាមិនត្រឹមតែបង្កឱ្យមានជំងឺហឺតតែប៉ុណ្ណោះទេ វាថែមទាំងបង្កើនហានិភ័យនៃការកើតមានជំងឺហឺតដល់កុមារទៀតផង។
របបអាហារដែលសម្បូរទៅដោយ flavonoids៖ ដើម្បីប្រឆាំងនឹងការលាកដែលកើតមានជាមួយនឹងជំងឺហឺត អ្នកគួរបរិភោគអាហារដែលសម្បូរទៅដោយflavonoids ដែលមានដូចជា ខ្ទឹមបារាំង ផ្លែប៉ម និងប្ល៊ូប៊ឺរី។ Flavonoids មិនត្រឹមតែអាចជួយពង្រឹងជញ្ជាំងសរសៃឈាមតូចៗប៉ុណ្ណោះទេ វាថែមទាំងជាសារធាតុប្រឆាំងអុកស៊ីតកម្មទៀតផង ដែលវាអាចជួយការពារភ្នាសក្នុងផ្លូវដង្ហើមពីការបំផ្លាញដោយសារធាតុកខ្វក់។
ម៉ាញេស្យូម៖ វេជ្ជបណ្ឌិត Kendall Gerdes និយាយថា ជាតិម៉ាញេស្យូមបន្ថែមប្រហែលជាអាចជួយកាត់បន្ថយភាពតឹងនៃសាច់ដុំនិងផ្លូវដង្ហើម។ ចូរលាបម៉ាញេស្យូមពី ១០០ ទៅ ៥០០មីលីក្រាម ពីមួយទៅបីដងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ព្រោះកម្រិតម៉ាញេស្យូមច្រើន (៣៥០មីលីក្រាម ឬច្រើនជាងនេះ) អាចបង្កឱ្យមនុស្សមួយចំនួនរមូលពោះ ភើ ឬរាគ។ វេជ្ជ. Gerdes ណែនាំឱ្យចាប់ផ្តើមក្នុងកម្រិតទាបបំផុតហើយបង្កើនវាបន្តិចម្តងៗរហូតដល់អ្នកកើតមានផលវិបាកខាងលើនេះ។ បន្ទាប់មកកាត់បន្ថយចំនួនប្រើរហូតទាល់តែលែងមានបញ្ហា។
កំណត់ចំណាំ៖ ប្រសិនបើអ្នកមានបញ្ហាបេះដូងឬក្រលៀន ចូរពិភាក្សាជាមួយគ្រូពេទ្យសិន មុននឹងប្រើថ្នាំម៉ាញេស្យូមបន្ថែម។
ប្រើ quercetin៖ Quercetin គឺជា flavonoid ដែលយកចេញពីបន្លែនិងផ្លែឈើមួយចំនួន ដូចជា ផ្លែប៉ម និងខ្ទឹមបារាំង ដែលជួយរារាំងប្រតិកម្មអាឡែហ្ស៊ីដែលបង្កឱ្យមានជំងឺហឺត។ វេជ្ជបណ្ឌិត Elson Haas ណែនាំឱ្យលេបវា ២៥០មីលីក្រាម ក្នុងមួយថ្ងៃ។ ដោយសារតែជំងឺហឺតគឺជាជំងឺមានកម្រិតធ្ងន់និងស្រាលទៅតាមបុគ្គលម្នាក់ៗ ដូច្នេះអ្នកគួរតែពិភាក្សាជាមួយគ្រូពេទ្យជាមុនសិន មុននឹងធ្វើការផ្លាស់ប្តូរគម្រោងព្យាបាលរបស់អ្នក។
រក្សាភាពសកម្ម៖ របៀបរស់នៅដែលសកម្មអាចជួយគ្រប់គ្រងជំងឺហឺតបានល្អជាងរបៀបរស់នៅដែលមិនសូវសកម្ម។ សកម្មភាពរាង្គកាយជួយពង្រឹងសមត្ថភាពរបស់សួតនិងអាចធ្វើឱ្យអ្នកជំងឺប្រើថ្នាំចំនួនតិចជាងមុន ឬតិចដងជាងមុន។ រាល់អ្នកជំងឺហឺតទាំងអស់គួរតែពិភាក្សាពីកម្មវិធីហាត់ប្រាណជាមួយនឹងគ្រូពេទ្យ។
ហាត់ប្រាណក្នុងអាកាសធាតុក្តៅល្មម៖ ការដកដង្ហើមនូវខ្យល់ត្រជាក់ ឧទាហរណ៍ ក្នុងពេលជិះស្គីទឹកកក អាចធ្វើឱ្យរលាកផ្លូវដង្ហើមនិងបង្កើតឱ្យមានជំងឺហឺត។ វេជ្ជ. Plaut និយាយថា អ្នកគួរពាក់ម៉ាស្សដើម្បីរក្សាទុកខ្យល់ឧណ្ហៗ។ ប្រសិនបើអ្នកសម្គាល់ឃើញថាអ្នកមានជំងឺហឺតច្រើនដងក្នុងរដូវត្រជាក់ ចូរពិចារណាពីធ្វើការផ្លាស់ប្តូរទៅធ្វើសកម្មភាពក្នុងរដូវក្តៅ ដូចជាការហែលទឹក ព្រោះខ្យល់សំណើមជួយព្យាបាលផ្លូវដង្ហើម និងកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់នៃការរើឡើងនៃជំងឺហឺត។
ផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ដកដង្ហើម៖ មនុស្សភាគច្រើនដកដង្ហើមដោយប្រើតែសាច់ដុំទ្រូងតែប៉ុណ្ណោះ។ វាធ្វើឱ្យមានភាពលំបាកក្នុងការដកខ្យល់ចេញឱ្យអស់ពីសួត។ ចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺហឺត វាជារឿងសំខាន់ក្នុងការប្រើសន្ទះទ្រូងផងដែរនៅពេលដកដង្ហើម។ សាច់ដុំដ៏ធំដែលនៅចន្លោះទ្រូងនិងពោះនេះ បន្ថែមកម្លាំងទៅលើការដកដង្ហើមរបស់អ្នក ហើយជួយយកខ្យល់ដែលបានប្រើប្រាស់ហើយចេញពីសួត ដែលអាចកាត់បន្ថយអារម្មណ៍នៃភាពមិនអាចដកដង្ហើមបាន។
វាត្រូវការហ្វឹកហាត់ដើម្បីឱ្យមានទម្លាប់ដកដង្ហើមប្រើសន្ទះទ្រូងនេះ។ ចូរគេងផ្ញារដោយដាក់ដៃមួយលើក្បាលពោះនិងដៃមួយទៀតលើទ្រូង។ នៅពេលដែលអ្នកដកដង្ហើមចូល ដៃដែលនៅលើក្បាលពោះរបស់អ្នកគួរតែឡើងខ្ពស់ទៅលើបន្តិច រីឯដៃនៅលើទ្រូងមិនមានកម្រើកនោះទេ។ ចូរអនុវត្តឱ្យបានពីរបីដងក្នុងមួយថ្ងៃ។
ឧបករណ៍ប្រើខ្យល់៖ ការលេងឧបករណ៍ភ្លេងដែលប្រើខ្យល់ ដូចជា ផ្លុំ តម្រូវឱ្យមានការដកដង្ហើមដោយប្រើសន្ទះទ្រូង។ បើទោះបីជាអ្នកមិនមែនជាអ្នកតន្ត្រីជំនាញក៏ដោយ វាគឺជាការហ្វឹកហាត់ដ៏ល្អសម្រាប់សាច់ដុំសម្រាប់ដកដង្ហើម។
ហ្វឹកហាត់ការគ្រប់គ្រងស្ត្រេស៖ យ៉ូហ្គា ការសន្តំខ្លួនឯង ការដកដង្ហើមវែងៗ និងវិធីសាស្ត្រផ្សេងទៀត សុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកជំងឺហឺត ព្រោះវាជួយឱ្យផ្លូវដង្ហើមបើកបានពេញជាងមុន។
ឧស្សាហ៍លាងដៃ៖ ជំងឺហឺតច្រើនតែរើឡើងនៅក្នុងរដូវត្រជាក់និងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ដែលជាពេលដែលមនុស្សយើងទទួលយកនូវខ្យល់ត្រជាក់ច្រើន។ ការឆ្លងមេរោគគឺជាមូលហេតុទូទៅមួយដែលបង្កឱ្យជំងឺហឺតរើឡើង។
មេរោគផ្តាសាយអាចរស់បានជាច្រើនម៉ោងលើប្រដាប់បិទបើកទ្វារ បង្កាន់ដៃជណ្តើរ និងលើលុយ។ ការឧស្សាហ៍លាងដៃរបស់អ្នក យ៉ាងហោចណាស់ពីរបីម៉ោងម្តង អាចលាងសម្អាតមេរោគទាំងនោះមុននឹងវាមានឱកាសជ្រៀតចូលខ្លួនអ្នក។
ពិចារណាឱ្យច្បាស់មុននឹងប្រើថ្នាំអាស្ពីរីន៖ អ្នកជំងឺហឺតប្រហែលជា ៥ភាគរយ ដែលមានប្រតិកម្មទៅនឹងថ្នាំអាស្ពីរីន, ibuprofen និងថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ផ្សេងទៀត។ ចំពោះអ្នកដែលមានប្រតិកម្ម ការរើឡើងនៃជំងឺហឺត ឬបញ្ហាផ្លូវដង្ហើមផ្សេងទៀត អាចនឹងកើតមានឡើងក្នុងកំឡុងពេលពីរម៉ោងក្រោយពេលប្រើថ្នាំនោះ។
ប្រសិនបើអ្នកត្រូវការប្រើថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់រយៈពេលយូរ ឧទាហរណ៍ ដោយសារតែអ្នកមានជំងឺសន្លាក់ គ្រូពេទ្យអាចនឹងណែនាំឱ្យអ្នកប្តូរទៅប្រើថ្នាំ acetaminophen ឬថ្នាំជាតិស្ពឹកផ្សេងវិញ ដែលមិនសូវធ្វើឱ្យជំងឺហឺតរើឡើង។
ប្រយ័ត្នចំពោះបញ្ហាឆ្អល់ក្តៅចុងដង្ហើម៖ អាការៈច្រាលឡើងទៅលើនៃអាស៊ីតក្នុងក្រពះដែលបង្កឱ្យមានបញ្ហាឆ្អល់ក្តៅចុងដង្ហើមដ៏ឈឺចាប់ក៏អាចបង្កឱ្យជំងឺហឺតរើឡើងផងដែរ។ វិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីល្អបំផុតក្នុងការបង្ការអាការៈនេះគឺបរិភោគអាហារតិចៗ ៤ពេល ឬច្រើនជាងនេះក្នុងមួយថ្ងៃ ជំនួសទៅនឹងការបរិភោគអាហារច្រើនតែពីរ ឬបីពេល។ ហើយអ្នកមិនត្រូវទទួលទានមុនពេលចូលគេងនោះទេ។ ដើម្បីជួយបង្ការអាស៊ីតក្នុងក្រពះមិនឱ្យច្រាលឡើងទៅលើ អ្នកត្រូវតំលើងក្បាលគ្រែឱ្យខ្ពស់ជាងចុងជើងពី ១០ ទៅ ១៥សង់ទីម៉ែត្រ។
អ្នកក៏អាចបំបាត់អាការៈច្រាលអាស៊ីតក្នុងក្រពះនេះដោយប្រើថ្នាំគ្មានវេជ្ជបញ្ជា antacids ឬថ្នាំបង្ក្រាបអាស៊ីត ដូចជា cimetidine (Tagamet)។
សម្អាតច្រមុះ៖ ប្រជាជនអាមេរិកជាច្រើនលាននាក់ដែលមានបញ្ហាឆ្លងមេរោគច្រមុះរៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយការរលាកនិងសម្ងួតនៃស្លេសអាចធ្វើឱ្យជំងឺហឺតកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង។ រោគរលាកច្រមុះច្រើនតែត្រូវការការព្យាបាលដោយអង់ទីប៊ីយ៉ូទិច ប៉ុន្តែអ្នកក៏អាចបង្ការការឆ្លងដោយការលាងច្រមុះនៅផ្ទះដោយខ្លួនឯងបានដែរ។
វេជ្ជ. Plaut ណែនាំឱ្យលាយអំបិលកន្លះស្លាបព្រាកាហ្វេក្នុងទឹកឧណ្ហៗមួយពែង បន្ទាប់មកចាក់ទឹកនោះទៅក្នុងប្រអប់ដៃរបស់អ្នក ហើយស្រូបវាចូលក្នុងច្រមុះម្ខាងដោយច្រមុះម្ខាងទៀតត្រូវបិទ។ បន្ទាប់មកស្រូបចូលក្នុងច្រមុះម្ខាងទៀត។ អ្នកដែលឧស្សាហ៍ឆ្លងមេរោគតាមច្រមុះគួរតែអនុវត្តតាមវិធីសាស្ត្រនេះម្តងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនសូវមានជំងឺឆ្លងក្នុងច្រមុះទេនោះ អ្នកអាចលាងសម្អាតច្រមុះរបស់អ្នកនៅពេលដែលអ្នកផ្តាសាយឬអាឡែហ្ស៊ីរបស់អ្នកកើតឡើងធ្ងន់ធ្ងរជាងធម្មតា។
ធ្វើសកម្មភាពជាបន្ទាន់នៅពេលជំងឺហឺតវាយប្រហារ៖ មិនត្រូវមិនអើពើរនឹងសញ្ញាដំបូងនៃការរើឡើងនៃជំងឺហឺតនោះទេ បើទោះបីជារោគសញ្ញាដែលមានដូចជា ពិបាកដកដង្ហើម ក្អក ឬដកដង្ហើមញាប់ ហាក់ដូចជាស្រាលក៏ដោយ។ ប្រើវិធីព្យាបាលសង្គ្រោះរបស់អ្នកឱ្យបានរហ័ស។
តាមដានបំពង់ថ្នាំរបស់អ្នក៖ ប្រសិនបើអ្នកប្រើប្រាស់ថ្នាំបាញ់តាមមាត់ដើម្បីគ្រប់គ្រងជំងឺហឺតរបស់អ្នក ករណីអាក្រក់បំផុតគឺអ្នកដឹងថាថ្នាំរបស់អ្នកអស់នៅពេលដែលអ្នកត្រូវការវា។ ដូច្នេះចូរប្រយ័ត្នមិនត្រូវឱ្យថ្នាំរបស់អ្នកអស់នោះទេ។
បរិភោគត្រី៖ ប្រសិនបើអ្នកឬនរណាម្នាក់ក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកមានជំងឺហឺត អ្នកគួរដាក់បញ្ចូលត្រីទៅក្នុងរបបអាហាររបស់អ្នកយ៉ាងតិចណាស់ពីរដងក្នុងមួយសប្តាហ៍។
ខ្លាញ់ត្រី ដូចជាត្រីធូណា និងសាលម៉ុន មានផ្ទុកសារធាតុខ្លាញ់ដែលមានប្រយោជន៍ដែលហៅថាអាស៊ីតខ្លាញ់អូមេហ្គា ៣។ ជំងឺហឺតគឺជាជំងឺរលាក ហើយអូមេហ្គា ៣ ជួយបំបាត់ដំណើរការជាច្រើនដែលបង្កឱ្យមានការរលាក។
ករណីត្រូវរកគ្រូពេទ្យ៖ រោគសញ្ញានៃជំងឺហឺតច្រើនតែមិនបញ្ចេញមកខ្លាំងនោះទេនៅពេលដំបូង ប៉ុន្តែវាអាចកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរក្នុងពេលដ៏ខ្លី។ រាល់ការប្រែប្រួលនៃដំណើរដង្ហើមរបស់អ្នកត្រូវតែឱ្យគ្រូពេទ្យពិនិត្យ។
ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែព្យាបាលជំងឺហឺត អ្នកត្រូវទៅរកគ្រូពេទ្យប្រសិនបើអ្នកត្រូវការថ្នាំជាញឹកញាប់។ បន្ថែមពីលើនេះទៀត ប្រសិនបើភាពពិបាកដកដង្ហើម ក្អក ឬដកដង្ហើមដង្ហក់ កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងមុន បើទោះបីជាបានផ្តល់ពេលវេលាសម្រាប់ថ្នាំឱ្យដំណើរការក៏ដោយ អ្នកត្រូវតែប្រញាប់រកគ្រូពេទ្យ។ រាល់ពេលដែលជំងឺរើឡើង មានន័យថាជំងឺនេះមិនបានគ្រប់គ្រងបានល្អគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។
