រោគវិនិច្ឆ័យរបស់ជំងឺទឹកដកក្នុងស្រោមសួតចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការសួរប្រវត្តិរបស់អ្នកជំងឺ។ ការពិនិត្យលើរាងកាយ មានការផ្តោតសំខាន់ទៅលើទ្រូង ហើយប្រហែលជាមានការស្តាប់បេះដូង និងសួត ព្រមទាំងគោះនៅទ្រូងផងដែរ។ វត្តមានរបស់ជំងឺទឹកដក់ក្នុងស្រោមសួតប្រហែលជាធ្វើអោយកាត់បន្ថយការបឺតស្រូបរបស់ខ្យល់ ហើយពេលគ្រូពេទ្យគោះទ្រូងទៅលឺសូរដូចហាប់ៗនៅផ្នែកខ្មាងនៃទ្រូង។ បើសិនជាមានការរលាកស្រោមសួត វាប្រហែលជាអាចលឺសូរសម្លេងកកិតរបស់ស្រោមសួតហើយ។
- ការថតកាំរស្មីអ៊ិចនៅទ្រូងប្រហែលជាជួយបញ្ជាក់ពីវត្តមានរបស់ទឹកនោះបាន។ ក្រៅពីការពិនិត្យលើទ្រូងតាមទម្លាប់វេជ្ជសាស្ត្រហើយ បើសិនជាទឹកក្នុងស្រោមសួតមានមែននោះ ការមើលឃើញក្នុងកាំរស្មីអ៊ិចប្រហែលជាអាចធ្វើបានដោយអោយអ្នកជំងឺដេកចំហៀងទៅម្ខាងដែលមានទឹកដកនោះ។
- ថតអេកូសួតប្រហែលជាអាចប្រើបានព្រោះវាជាមធ្យោបាយដ៏លឿនមួយសម្រាប់បញ្ជាក់អំពីវត្តមាន និងទីតាំងរបស់ទឹកនោះ។ វាអាចជួយសម្រេចថា មានទឹកក្នុងស្រោមសួត ឬក៏អត់។
- ការថត CT Scan ប្រហែលជាប្រើដើម្បីបង្កើតជារូបភាពរបស់សរីរាង្គក្នុងទ្រូង ហើយវាមិនត្រឹមតែធ្វើអោយយើងមើលឃើញសួតតែមួយមុខទេ ប៉ុន្តែមូលហេតុដែលធ្វើអោយមានជំងឺនេះផ្សេងៗទៀតក៏អាចមើលឃើញដែរ។
- ការបូមទឹកស្រោមសួតគឺជាដំណើរការមួយសម្រាប់យកជាតិទឹកពីក្នុងស្រោមសួតនោះទៅពិនិត្យ។ ម្ជុលដ៏តូច និងវែង ធ្វើអោយគ្រូពេទ្យអាចប្រើប្រាស់វាដើម្បីបូម និងបញ្ជូនទៅពិនិត្យបញ្ជាក់រោគវិនិច្ឆ័យបាន។ ជាធម្មតា ការថតកាំរស្មីអ៊ិចនៅទ្រូងត្រូវធ្វើមុនពេលបូមទឹកក្នុងស្រោមសួត។ ការវិភាគទៅលើជាតិទឹកក្នុងស្រោមសួតមានដូចជា៖
- ការវិភាគទៅលើសារធាតុគីមីប្រហែលជាអាចញែកអោយដាច់ពីទម្រង Transudate ពី Exudate បានតាមរយៈការកំណត់ទៅលើកំហាប់របស់ប្រូតេអ៊ីនក្នុងជំងឺទឹកដក់ក្នុងស្រោមសួត និងកំហាប់ប្រូតេអ៊ីនក្នុងចរន្តឈាមបាន។ ទម្រង់ Exudate មានកំហាប់ប្រូតេអ៊ីនខ្ពស់ជាង Transudate។
- LDH (Lactate Dehydrogenase) គឺជាសារធាតុគីមីមួយផ្សេងទៀតដែលអាចជួយបង្កើតនូវភាពខុសគ្នារវាងប្រភេទនៃជំងឺទឹកដក់ក្នុងស្រោមសួតបាន។
- ការវិភាគទៅលើចំនួនកោសិការដើម្បីរកមើលការបង្ករោគ, កោសិការដុំសាច់មហារីក និងការបណ្តោះមេរោគ។
- ការធ្វើតេស្តឈាម និងការថតរូបភាពវេជ្ជសាស្ត្រផ្សេងៗទៀតប្រហែលជាត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាមូលដ្ឋានដោយផ្អែកទៅលើរោគសញ្ញា និងការតម្រងទិសធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរបស់គ្រូពេទ្យទៅតាមមូលហេតុរបស់វា៕