ជំងឺរលាកខ្នែកពោះវៀនស្រួចស្រាវគឺមូលហេតុដ៏ចម្បងបំផុតនៃជំងឺឈឺពោះស្រួចស្រាវដែលត្រូវការការព្យាបាលដោយវះកាត់។ ចំពោះរោគវិនិច្ឆ័យជំងឺរលាកខ្នែងពោះវៀនស្រួចស្រាវនៅតែជាមូលហេតុនៃការសម្រេចចិត្តយ៉ាងពិបាកមួយសម្រាប់គ្រូពេទ្យគ្រប់ៗគ្នា។
ពិន្ទុអាលវ៉ារ៉ាដូគឺជាប្រព័ន្ធផ្តល់ពិន្ទុទៅតាមរោគសញ្ញាសម្រាប់ប្រើជាការកំណត់រោគវិនិច្ឆ័យជំងឺរលាកខ្នែងពោះវៀន។ ដូច្នេះអ្នកគួរតែធ្វើវិធីគណិត្យវិទ្យាទៅលើពិន្ទុសម្រាប់អ្នកជំងឺដែលសង្ស័យជំងឺរលាកខ្នែងពោះវៀនស្រួចស្រាវមុនពេលធ្វើការសម្រេចចិត្តព្យាបាលដោយការវះកាត់។ ពិន្ទុរបស់អាលវ៉ារ៉ាដូមានដូចជា៖
- ការឈឺពោះដែលចាក់រាលដាលទៅផ្នែកខាងក្រោមនិងស្តាំនៃពោះ (Right Iliac Fossa, RIF)៖ ១ពិន្ទុ
- មិនឃ្លានអាហារ៖ ១ពិន្ទុ
- ក្អួត និងចង្អោ៖ ១ពិន្ទុ
- ឈឺតឹងនៅផ្នែកខាងក្រោមនិងស្តាំនៃពោះ៖ ២ពិន្ទុ
- សង្កត់នៅកន្លែងអត់ឈឺជ្រៅតែពេលដកដៃវិញឈឺនៅផ្នែកខាងក្រោម និងស្តាំនៃពោះ (Rebound Tenderness)៖ ១ពិន្ទុ
- ក្តៅខ្លួន (៣៧,៣អង្សាសេ)៖ ១ពិន្ទុ
- គ្រាប់ឈាមសឡើងខ្ពស់ជាង ឬស្មើ ១០.១០៩/L៖ ២ពិន្ទុ
- កោសិការគ្រាប់ឈាមស Neutrophil ឡើងខ្ពស់ជាងឬស្មើ ៧៥ភាគរយ៖ ១ពិន្ទុ
ក្នុងករណីពិន្ទុសរុបឃើញតិចជាង ៤ មានន័យថា ៩៦ភាគរយអ្នកជំងឺនេះប្រហែលជាមិនមែនមានជំងឺរលាកខ្នែងពោះវៀនទេ។ បើសិនជាពិន្ទុចាប់ពី ៤ ទៅ៧ អ្នកជំងឺនេះគប្បីគួរថតរូបភាពវេជ្ជសាស្ត្រផ្សេងមួយទៀត (អេកូ ឬស៊ីធីស្កេន)។ ប៉ុន្តែបើពិន្ទុខ្ពស់ជាង ឬស្មើ ៧ អត្រានៃការកំណត់ពិតថាជាជំងឺរលាកខ្នែងពោះវៀនមានពី ៥៨ ទៅ៨៨ភាគរយ និងត្រូវការព្យាបាលដោយវះកាត់៕