ការស្រាវជ្រាវតូចមួយបានបង្ហាញថា ការផឹកជាតិអាល់កុលជាច្រើនដងក្នុងមួយសប្តាហ៍ អាចធ្វើអោយប្រសើរ ឡើងដល់សុខភាពឆ្អឹងចំពោះស្ត្រីវ័យចំណាស់ ហើយបន្ថយនៃការពុកឆ្អឹងរបស់ពួកគេផងដែរ។
ឆ្អឹងជាទូទៅមានការបាត់បង់ឆ្អឹងដែលចាស់ និងជំនួសវិញដោយឆ្អឹងថ្មី។ ចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺពុកឆ្អឹង គឺឆ្អឹងដែលបាត់បង់គឺច្រើនជាងឆ្អឹងដែលបង្កើតថ្មី។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានពន្យល់ថា ស្ត្រីក្រោយអស់រដូវគឺមានហានិភ័យខ្ពស់ដោយសារតែការថយចុះអរម៉ូនអ៊ឹស្ត្រូសែន ដែលជាអរម៉ូនមួយសំខាន់សម្រាប់ភាពរឹងមាំរបស់ឆ្អឹង។
អ្នកដឹកនាំក្នុងការស្រាវជ្រាវគឺ យូហ្ស៊ុឡា អ៊ីវ៉ានី(Urszula Iwaniec) ជាសាស្ត្រាចារ្យរងនៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យ Oregon State បាននិយាយថា ការស្រាវជ្រាវនេះបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា សូម្បីតែការផឹកស្រាតិចតួច ក៏ដោយក៏មានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ និងអាចមានឥទ្ធិពលទៅមេតាបូលីសរបស់ឆ្អឹងផងដែរ។
គាត់បាននិយាយថា ទៅតាមរបៀបរស់នៅប្រកបដោយសុខភាព, ការផឹកស្រាកម្រិតមធ្យមអាចធ្វើអោយបាត់បង់ឆ្អឹងយឺតៗ។ នេះមានន័យថា វាអាចបន្ថយហានិភ័យនៃការពុកឆ្អឹង។
អ៊ីវ៉ានីបានសម្គាល់ឃើញថា ទោះបីជាការផឹកស្រាមិនឈប់គឺជាបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរ ានិងជបញ្ហាសុខភាពសាធារណៈក៏ដោយ, តែឥទ្ធិពលនៃការផឹកស្រាកម្រិតមធ្យមមិនមានការយកចិត្តទុកដាក់ច្រើននោះទេ។
ពាក់កណ្តាលនៃស្ត្រីជនជាតិអាមេរិក និង១/៤នៃបុរសនឹងបាក់ឆ្អឹងដោយសារតែជំងឺពុកឆ្អឹង, នេះដោយយោងតាមវិទ្យាស្ថាសុខភាពជាតិអាមេរិក។ ដោយសារតែការចេញវេជ្ជបញ្ជាគឺគោលបំនងក្នុងការការពារ ឬព្យាបាលជំងឺពុកឆ្អឹងនេះហើយ ដែលធ្វើអោយវាមានតម្លៃថ្លៃ និងអាចនាំអោយមានការជះឥទ្ធិពលរបស់ថ្នាំផងដែរ។ អ្នកស្រាវជ្រាវបាននិយាយថា វាជារឿងសំខាន់ដើម្បីកំណត់ពីកត្តានៃរបៀបរស់នៅដែលការពារឆ្អឹង។
ក្រុមរបស់អ៊ីវ៉ានីបានតាមដានទៅលើស្ត្រីអស់រដូវ៤០នាក់, ដែលមានអាយុជាមធ្យមគឺ៥៦ឆ្នាំ ដែលផឹកស្រាកម្រិតមធ្យម និងមិនប្រើប្រាស់ការព្យាបាលដោយជំនួសអរម៉ូននោះទេ។
ការផឹកកម្រិតមធ្យមត្រូវបានគេកំនត់ពីកន្លះកែវ ទៅ២កែវក្នុងមួយថ្ងៃ។ នៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិក, ការផឹកស្តង់ដារត្រូវបានគេចាត់ទុក ៣៤៨មីលីលីត្រក្នុងមួយកែវនៃស្រាបៀរ ឬ ១៤៥មីលីលីត្រក្នុងមួយកែវនៃស្រា។
នៅពេលដែលស្ត្រីឈប់ផឹកក្នុងរយៈពេល២សប្តាហ៍, អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញពីការកើនឡើងការបាត់បង់កំហាប់ឆ្អឹងដែលជាកត្តាហានិភ័យនៃការបាក់ពីជំងឺពុកឆ្អឹង។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញតិចជាងមួយថ្ងៃដែលស្ត្រីបានត្រឡប់មកផឹកស្រាវិញ, កម្រិតនៃការបាត់បង់ឆ្អឹងនឹងវិលត្រឡប់មកធម្មតាវិញ។
ការស្រាវជ្រាវពីមុនបានរកឃើញថា ការផឹកស្រាកម្រិតមធ្យមធ្វើអោយមានកំហាប់នៃឆ្អឹងខ្ពស់ជាងអ្នកដែលមិនផឹក ឬអ្នកដែលផឹកខ្លាំងពេក ប៉ុន្តែហេតុផលអំពីរឿងនេះមិនទាន់ច្បាស់នៅឡើយ។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានចង្អុលបង្ហាញថា វាលេចឡើងថា សកម្មភាពរបស់ជាតិស្រាដូចទៅនឹងអរម៉ូនអ៊ឹស្ត្រូសែនអញ្ចឹងគឺបន្ថយការបាត់បង់ឆ្អឹង។
អ៊ីវ៉ានីបាននិយាយថា ប្រភពរបស់ស្រាហាក់ដូចជាមិនមានបញ្ហាអ្វីនោះទេ។ គាត់បានបន្តថា ស្ត្រីភាគច្រើននៅក្នុងការស្រាវជ្រាវគឺជាអ្នកផឹកស្រា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ, ដោយពឹងផ្អែកទៅលើការស្រាវជ្រាវទៅលើសត្វកណ្តុរ, អាល់កុលគឺជារឿងសំខាន់។
អ៊ីវ៉ានីបាននិយាយថា ឥទ្ធិពលដូចគ្នានឹងកើតមានលើបុរសឬយ៉ាងណានោះមិនត្រូវបានគេដឹងច្បាស់នោះទេ។ ការស្រាវជ្រាវមិនបង្ហាញថា ការផឹកស្រាកម្រិតមធ្យមការពារជំងឺពុកឆ្អឹងនោះទេ។