ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបញ្ជាក់ពីការសង្ស័យថា អ្នកដែលមានជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃមិនថាកម្រិតណានោះទេ គឺមានហានិភ័យខ្ពស់ក្នុងការវិវត្តទៅជាការកកឈាមនៅក្នុងសរសៃឈាមវ៉ែនរបស់ពួកគេបន្ទាប់ពីធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ។
អ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិស៊ុយអែតបានបន្ថែមថា ហានិភ័យលេចឡើងខ្លាំងអំឡុងពេលស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យនៅពេលដែលវាត្រូវបានប្រៀបធៀបក្នុងចំនួនប្រជាជនទូទៅនោះ។
ការស្រាវជ្រាវដែលត្រូវបានចេញផ្សាយនៅក្នុងកាសែត Jouranl of the American Medical Association មិនបានបង្ហាញថា ជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃបង្កើនផ្ទាល់នៃការកកឈាមនោះទេ។
វេជ្ជបណ្ឌិត ម៉ារី ហ៊ូលវីស (Marie Holmqvist) ជាអ្នកស្រាវជ្រាវដែលមកពីវិទ្យាស្ថាន Karolinska បាននិយាយថា វាផ្តល់នូវការបង្ហាញដែលថា វាមានទំនាក់ទំនងគ្នារវាងជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ និងការកកឈាម ហើយអ្វីដែលបានទាក់ទងទៅនឹងជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ គឺបង្កើនហានិភ័យនៃការកកឈាម។
ជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃខុសគ្នាពីជំងឺរលាកសន្លាក់ឆ្អឹង។ ជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃចាបផ្តើមនៅចន្លោះអាយុពី២៥ឆ្នាំ ទៅ៥៥ឆ្នាំនិងបណ្តាលអោយរលាកសន្លាក់ ដែលបណ្តាលអោយហើម, គាំង, ឈឺ និងថយចុះមុខងារនៃសន្លាក់។
ការស្រាវជ្រាវពីមុនបានបង្ហាញពីការផ្សារភ្ជាប់គ្នារវាងជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ និងការកកឈាមនៅក្នុងសរសៃឈាមវ៉ែនជ្រៅៗ ដែលជាធម្មតាកំណកឈាមនោះមានទីតាំងនៅជើង ឬភ្លៅ។ ប្រសិនបើកំណកឈាមធ្វើដំនើរទៅក្នុងសួត, វាត្រូវបានគេហៅថា កំណកឈាមក្នុងសួត។ កំណកឈាមនោះអាចបណ្តាលអោយគាំងបេះដូង និងជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល។
ចំពោះការស្រាវជ្រាវថ្មី, អ្នកស្រាវជ្រាវបានស្វែងរកការយល់ដឹងបន្ថែមទៅលើហានិភ័យ និងកំណត់ថាតើវានៅតែបន្ត នៅពេលដែលអ្នកជំងឺសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យឬយ៉ាងណា។ ពួកគេបានមើលទៅលើមនុស្សជាង ៤៥.០០០នាក់ក្នុងប្រទេសស៊ុយអែតដែលមានជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ និងមនុស្សប៉ុនគ្នាដែលមិនមានជំងឺនេះពីឆ្នាំ១៩៩៧ ដល់ឆ្នាំ២០១០។
ក្នុងចំណោមអ្នកជំងឺជិត ៣៨.០០០នាក់ដែលបានមកជួបគ្រូពេទ្យដោយសារបញ្ហានោះ, ២,២%ទទួលរងពីការកកឈាម។
ហ៊ូលវីស បាននិយាយថា បុគ្គលមួយចំនួនតូចមានការកកឈាម ដូចនេះ អ្នកជំងឺដែលមានជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃជាទូទៅមិនគួរខ្លាចពីការកកឈាមក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេនោះទេ។
ការកកឈាមចំពោះក្រុមទាំងពីរគឺមានទូទៅក្នុងអំឡុងពេលឆ្នាំដំបូងបន្ទាប់ពីស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យ ហើយអត្រាគឺប្រហាក់ប្រហែលគ្នាចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ និងអ្នកដែលមិនមានជំងឺនេះអំឡុងពេលឆ្នាំនោះ។ឈឺចាប់ចំពោះបញ្ហានេះ ឬការព្យាបាលរបស់វា។
វេជ្ជបណ្ឌិត ដានីញ៉េល សូឡូម៉ូន (Daniel Solomon) ជាប្រធានផ្នែកវិទ្យាស្ថានគ្លីនីកចំពោះជំងឺសន្លាក់នៅមន្ទីរពេទ្យស្ត្រីក្នុងទីក្រុងប៊ុស្តុនបាននិយាយថា កត្តាដទៃទៀតដែលបង្កើនហានិភ័យនោះ អាចរួមមានហ្សែន, ការប្រើប្រាស់ថ្នាំជក់ និងការមិនធ្វើសកម្មភាព គឺកើតមានជាទូទៅចំពោះអ្នកដែលមានជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃកម្រិតមធ្យម ឬធ្ងន់ធ្ងរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ, នៅពេលឥលូវ, វាមិនច្បាស់ថាអ្វីនោះទេ។
សូលូម៉ូនបានបង្ហាញការស្រាវជ្រាវ និងនិយាយថា វាបន្ថែមលើចំណេះដឹងដែលមានអំពីហានិភ័យនៃការកកឈាមចំពោះអ្នកជំងឺរលាកសន្លាក់រ៉ាំរ៉ៃ។ គាត់បាននិយាយថា ទៅតាមការស្រាវជ្រាវដទៃ, វាផ្តល់នូវចំណេះដឹងបន្ថែមអំពីបញ្ហាសរសៃឈាម ដែលជាជំងឺដែលធ្វើអោយស្ទះសរសៃឈាមចំពោះអ្នកជំងឺទាំងនោះ។
គាត់បាននិយាយថា ចាប់តាំងពីយើងមិនមានស្ថិតិច្បាស់លាស់ចំពោះការរៀបចំហានិភ័យនេះ, វាឆាប់ពេកដើម្បីកំណត់ថាតើការបារម្ភអំពីរឿងនេះគឺមានប្រយោជន៍ឬយ៉ាងណា។ ប៉ុន្តែអ្នកទាំងអស់គ្នាគួរតែទទួលការយល់ដឹងអំពីវាបន្ថែមទៀត៕
