ការស្រាវជ្រាវថ្មីមួយបានបង្ហាញថា ការកើនឡើននៃការប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រក្នុងការតាមដានដោយការឆ្លុះមើលពោះវៀនធំនោះលេចឡើងជាហេតុផលសម្រាប់ការសម្គាល់នៃការថយចុះចំពោះអត្រាជំងឺមហារីកពោះវៀនធំ និងរន្ធគូថនៅក្នុងសហរដ្ឋអាមេរិកនៅប៉ុន្មានទសវត្សចុងក្រោយនេះ។
អ្នកស្រាវជ្រាវដែលមកពីសាកលវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រ Stanford បានវិភាគលើអ្នកជំងឺជាង២លាននាក់ក្នុងអំឡុងពេល២០ឆ្នាំចុងក្រោយនោះ។ ពួកគេបានរកឃើញថា ការធ្លាក់ចុះអត្រានៃជំងឺមហារីកពោះវៀនធំ និងរន្ធគូថបានកែសម្រួលដោយការតាមដានមើលតាមរយៈឆ្លុះពោះវៀនធំ។
អត្រាសរុបនៃការវះកាត់ដើម្បីកាត់ដុំមហារីកពោះវៀនធំ និងរន្ធគូថបានធ្លាក់ចុះពី៧១ករណី មកត្រឹម៤៦ករណីក្នុងចំនួនប្រជាជន១០០.០០០នាក់ចន្លោះឆ្នាំ១៩៩៣ ដល់ឆ្នាំ២០០៩។
វេជ្ជបណ្ឌិត យូរី ឡាដាប៊ូម (Uri Ladabaum) ជាសាស្ត្រាចារ្យជំនួយខាងផ្នែកក្រពះ-ពោះវៀន និងខាងផ្នែកថ្លើមបាននិយាយថា ការតាមដានដោយការឆ្លុះពោះវៀនធំអាចមានការប៉ះពាល់លើហានិភ័យនៃការតាមដានជំងឺមហារីកពោះវៀនធំក្នុងចំនោមប្រជាជនទូទៅ។
អ្នកស្រាវជ្រាវក៏បានមើលពីភាពខុសប្លែកគ្នាចំពោះអត្រានៃជំងឺមហារីកចំពោះផ្នែកខាងក្រោម និងខាងលើនៃពោះវៀនធំដើម្បីប៉ាន់ស្មានអត្ថប្រយោជន៍ដែលការតាមដានដោយការឆ្លុះពោះវៀនធំត្រូវបានគេរំពឹងថាមានការការពារជំងឺមហារីកក្នុងទីតាំងទាំងពីរនោះ។
អត្រានៃការវះកាត់ចំពោះជំងឺមហារីកពោះវៀនធំផ្នែកខាងក្រោមបានថយចុះប្រហែល១,២%ក្នុងមួយឆ្នាំៗចន្លោះឆ្នាំ១៩៩៣ ដល់ឆ្នាំ១៩៩៩ ហើយបន្ទាប់មកបានធ្លាក់ចុះ៣,៨%ក្នុងមួយឆ្នាំៗពីឆ្នាំ១៩៩៩ ដល់ឆ្នាំ២០០៩។ អត្រានៃការវះកាត់ចំពោះជំងឺមហារីកពោះវៀនធំផ្នែកខាងលើនៅតែប្រហាក់ប្រហែលគ្នារហូតដល់ឆ្នាំ២០០២ ហើយបន្ទាប់មកបានចាប់ផ្តើមធ្លាក់ចុះអត្រាមកត្រឹម៣,១%ក្នុងមួយឆ្នាំៗរហូតដល់ឆ្នាំ២០០៩។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានសរសេរថា ការស្រាវជ្រាវនេះបានបង្ហាញថា ការថយចុះចំពោះជំងឺមហារីកពោះវៀនធំផ្នែកខាងក្រោមអាចត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងការកើនឡើងនៃការតាមដានទូទៅ ចាប់តាំងពីអ្នកជំងឺមួយចំនួនត្រូវបានពិនិត្យលាមក និងឆ្លុះមើលពោះវៀនធំផ្នែកខាងក្រោមនៅដើមទសវត្សទី៩០។
ឡាដាប៊ូមបាននិយាយថា មួយវិញទៀត, ការធ្លាក់ចុះចំពោះអត្រានៃជំងឺមហារីកពោះវៀនធំផ្នែកខាងលើអាចត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយនឹងការកើនឡើងការតាមដានដោយការឆ្លុះពោះវៀនធំផ្ទាល់តែម្តង។
ការស្រាវជ្រាវត្រូវបានចេញផ្សាយនៅក្នុងកាសែត Gastroenterology៕