ការសិក្សារយៈពេលដ៏យូរមួយបានអោយដឹងថា ភាពឆេវឆាវ និងខឹងលើមនុស្សដែលមានបញ្ហាបាក់ទឹកចិត្តអាចបណ្តាលអោយការបាក់ទឹកចិត្តរបស់ពួកគេកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ និងមានបញ្ហាផ្សេងៗទៀតបាន។
អ្នកស្រាវជ្រាវបានធ្វើការពិនិត្យទៅលើទិន្នន័យមួយដែលបានសិក្សាទៅលើមនុស្សច្រើនជាង ៥០០នាក់រយៈពេលរហូតដល ៣១ឆ្នាំឯណោះ ដែលវាជាផ្នែកមួយនៃការសិក្សាទៅលើសុខភាពផ្លូវចិត្តរបស់វិទ្យាស្ថានជាតិអាមេរិកទាក់ទងនឹងជំងឺបាក់ទឹកចិត្ត។ អ្នកចូលរួមទាំងអស់សុទ្ធតែមានជំងឺបាក់ទឹកចិត្តនៅពេលពួកគេចូលខ្លួនក្នុងការសិក្សានេះនៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៧៨ និង ១៩៨១។
វេជ្ជបណ្ឌិត ឡឺវីស ជូដ (Dr. Lewis Judd) ដែលមកពី សាកល វិទ្យាល័យកាឡីហ្វ័ញ៉ា និង សហការីជាច្រើនទៀតបាននិយាយថា ភាពឆេវឆាវ និងខឹងដោយបើកចំហរកើតឡើងប្រហែល ៥៤ភាគរយហើយនៃអ្នកជំងឺដែលបានចូលរួមក្នុងការសិក្សានេះ។
ពួកគេបានរកឃើញថា ភាពឆេវឆាវ និងខឹងលើអ្នកជំងឺទាំងអស់នេះមានជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងអាការៈបាក់ទឹកចិត្តកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ និងរយៈពេលយូរជាងមុនទៅទៀត៕